Satya Prakash
ଗଳ୍ପ

ଗୋଟେ ନିଛାଟିଆ ରାତି

ନିଛାଟିଆ ରାତି
By ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ ସେଠୀ
ଆଜି ହେଉଛି ପବିତ୍ର ଦୀପାବଳୀ ଅମାବାସ୍ୟା। ଉକ୍ତ ଦିବସରେ ପ୍ରଭୂ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଚଉଦ ବର୍ଷ ବନବାସ ପରେ ଅଯୋଧ୍ୟା ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରିଥିଲେ। ଯାହଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯରେ ଅଯୋଧ୍ୟା ନଗରୀ ଆଲୋକ ମାଳିନୀରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇଥିଲା। ସମଗ୍ର ଅଧିବାସୀ ପ୍ରଦୀପ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳନ କରି ଆଲୋକମୟ କରି ଗଢି ତୋଳିଥିଲେ ରାସ୍ତା ଘାଟ। ଏହି ଦିବସରେ ଘରଦ୍ଵାର ସଫାସୁତର ରଖି ଲୋକେ ରଙ୍ଗ ମୁରୁଜ ଓ ରଙ୍ଗୀନ ଫୁଲରେ ଘର ଓ ବାହାର ସୁସଜ୍ଜିତ କରିଥାନ୍ତି। ଏହା ଏକ ଆଲୋକର ଦିବସ ଯାହା ମନରେ ଖୁସି ଆଣିଦେବା ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗେ ଏକ ସକାରାତ୍ମକ ଭାବ ଓ ବିଚାରଧାରାର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତ କରିଥାଏ। ଦୀପାବଳୀ ହେଉଛି, ପବିତ୍ରତାର ଓ ବୈଭବର ଉତ୍ସବ। ଏହି ଦିବସରେ ଦେଶର ଓ ସମାଜର ବିକାଶ ଓ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ସକାଶେ ମାଆ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଓ ଗଣେଶଙ୍କୁ ମଧ୍ଯ ଆରାଧନା କରାଯାଏ। ଏହା ଏପରି ଏକ ଦିବସ ଯେଉଁ ଦିବସରେ ଲୋକେ ପରସ୍ପରର ମଙ୍ଗଳ ମନାସୀ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାନ୍ତି। ଉପହାର ଓ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ମନ ବଳାଇ ଥାନ୍ତି। ଭଗବାନ ବିଷ୍ନୁ ସମ୍ପଦ ଓ ବୈଭବର ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବିବାହ କରିଥିଲେ। କେହି କେହି ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଜନ୍ମ ଦିବସ ରୂପେ ଏହି ପୂଜା ଅବଧିକୁ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି। ମାଆ କାଳୀଙ୍କର ଉତ୍ସବ ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ଧୂମ୍ ଧାମରେ ପାଳିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନରକାସୁରକୁ ବଧ୍ୟ କରିଥିଲେ, ତେଣୁ ଯାହା ନରକା ଚତୁର୍ଦଶୀ ରୂପେ ମଧ୍ଯ ପରିଗଣିତ ହୁଏ। ମହାବଳୀ ବଳୀ ପାତାଳପୁର ଛାଡି ଏତିକି ବେଳକୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳ ଉପରେ ରାଜୁତି କରିଥିଲେ ବୋଲି ବିଦିତ ଅଛି । ଜମ ତୃତୀୟା ଭାଇ ଧ୍ଵଜା ରୂପେ ପାଳିତ ହୁଏ ଯାହା ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗର ଏକ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ପର୍ବ। ଭୂତମାନଙ୍କର ଏଇ ସମୟରେ ପ୍ରଭାବ ଆଧିକ୍ୟ ହେଉଥିବାରୁ ଏହାକୁ ଭୂତ ଚତୁର୍ଦଶୀ ମଧ୍ୟ କହନ୍ତି।
ତେଣୁ ଏହିଭଳି ଏକ ଉତ୍ସବ ମୁଖର ଦିବସରେ ସେଦିନ କିଛି ଉପହାର ଓ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ଧରି ମୁଁ ବାଲେଶ୍ଵର ଜିଲ୍ଲା ଅନ୍ତର୍ଗତ ଶଙ୍ଖାରୀ ଗ୍ରାମରେ ଥିବା ମୋର ବନ୍ଧୁ ନିରଞ୍ଜନ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲି। ଏହି ନିରଞ୍ଜନ ମୋର ପଢ଼ା ସାଥି, ଭାରି ପ୍ରିୟବନ୍ଧୁ। ତାଙ୍କ ଗାଁକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ବାଟରେ ପଡେ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରେ ଥିବା ମାଇଲ ମାଇଲ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଘଞ୍ଛ ଜଙ୍ଗଲ, ଯାହାର ଅପରୂପ ପ୍ରାକୃତିକ ଶୋଭା ଓ ଲାବଣ୍ୟ କହିଲେ ନସରେ। ଯେକୌଣସି ଲୋକ ଦେଖିବ, ଘଣ୍ଟାଏ କାଳ ସେଇଠି ଅଟକି ରହି ସେ ତାର ପ୍ରାକୃତିକ ଶୋଭା ଓ ସୁଷମାକୁ ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ ଚାହିଁବ। ସେଇ କାରଣରୁ ହୁଏତ ମୁଁ କିଛି କ୍ଷଣ ସେଇଠାରେ ଅଟକିଗଲି। ପୁଣି ସେଇ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଲାଗି ରହିଛି ଗୋଟିଏ ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁ ଯେଉଁଠି ପୁରୁଷ ପୁରୁଷ ଧରି ଶବମାନଙ୍କୁ ଦାହ ବା ଅନ୍ତେଷ୍ଟି କ୍ରିୟା କରାଯାଏ। ତେଣୁ ଭାରି ଭୟଙ୍କର ଜାଗା। ନିକଟରେ ଗୋଟେ ଶବ ପୋଡ଼ା ହୋଇଥିଲା କି କ’ଣ ଯୂଇ ତ ଜଳୁଥିଲା। ଆହୁରି ପରକୁ ପର କେତେ ଯୂଇ ଜଳିଥିବା ଚିତା ଚିହ୍ନ ସ୍ପଷ୍ଟ ନଜରକୁ ଆସୁଥିଲା, ହୁଏତ ଏବେ ସେଠୁ ସମ୍ପ୍ରତି ଅଗ୍ନି ସବୁ ନିର୍ବାପିତ ହୋଇ ସାରିଥିବ । ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ସେଠି ଦେଖିଲି ଚିର ବା କାଠ ଖମ୍ବ ବା ଖୁଣ୍ଟି ସବୁ ପୋତା ହୋଇଥାଏ। ପରେ ଜାଣିଲି ସେଗୁଡାକୁ ସବୁ ପରମ୍ପରା କ୍ରମେ ଅନ୍ତେଷ୍ଟି କ୍ରିୟା ପରେ ଶବସ୍ଥାନ ଉପରେ ପୋତା ହୋଇଥାଏ । ଚାରିଆଡ଼େ ମୁଣ୍ଡ ମାଳ ମାଳ ହୋଇ ଗଡୁଥାଏ । ପୁଣି ସେଇଠି ଥାଏ ମାଲହାଣ୍ଡି, ନାନା ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର ରେ ସଜ୍ଜିତ ମାଟି ହାଣ୍ଡି ଓ କେତେ କଳସୀ। ପୁଣି କୋକେଇର ଦୃଶ୍ୟ ଓ ଶବ ଉପରେ ଚଢା ହୋଇଥିବା କିଛି ଛଡା ଫୁଲ ଏବଂ ଛିଣ୍ଡା ଲୁଗା ପଟା।ଯତ୍ରତତ୍ର ଅନେକ ଚିତା ଭଷ୍ମ ବି ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଥାଏ, ଯାହା ମନରେ ଭିତ୍ତି ସଂଚାର କରିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଥାଏ। ହାଡ଼ର ଫୁରୁକୁଟିଆ ବାସ୍ନା ନାକରେ ବାଜୁଥାଏ। ବଡ଼ ଶୋକାକୁଳ ପରିସ୍ଥିତି। ଏ ପ୍ରକାର ବିଭତ୍ସତାର ଚିତ୍ର ମନ ଇଲାକାରୁ ଆଦୌ ହଟୁ ନଥାଏ।
ଫେରିଆସି ଗାଡିରେ ବସିଲି। କିଛି କ୍ଷଣର ବ୍ୟବଧାନ ପରେ ବନ୍ଧୁ ନିରଞ୍ଜନ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଗଲି। ନିରଞ୍ଜନ ମୋତେ ଦେଖି କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲା। କହିଲା ଯାହା ହେଉ ସାଙ୍ଗ ତୁ କଥା ରଖି ଆସି ପହଞ୍ଚିଛୁ। ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିଲା। ଆମେ ଦୁହେଁ ସାମନ୍ୟ ଖିଆ ପିଆ ସାରି ଦୁଇବନ୍ଧୁ ବସି ଜୀବନ ତମାମର ଖୁସି ଗପ ସବୁ କରି ବସିଲୁ। ମୋର କିନ୍ତୁ ମନ ଥାଏ ଭୂତର ଚିଡ଼ିଆଖାନା ମଶାଣି ପଦର ପାଖରେ। କୌତୂହଳୀ ହୋଇ ଅନେକ କିଛି ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଠାରୁ ଜିଜ୍ଞାସା କରି ପଚାରି ବସିଲି। ସେ କହିଲା-” ତୁ ଯଦି ଏତେ କୌତୁହଳ ପ୍ରକାଶ କରୁଛୁ, ତେବେ ଚାଲୁନୁ ଆଜି ରାତିରେ ଯିବା ସେଇଠିକୁ, ଦେଖିବା! ତୁ କେତେ ସାହସୀ ଅଛୁ। ହେଲେ ଭୂତ ଦେଖି ଡରିବୁନି ଯଦି କହ। ନହେଲେ ତୋ ସାହସ ପଣିଆ ବୃଥା ଯିବ। “ମୁଁ କହିଲି – “ନାହିଁରେ ଭାଇ! ମୁଁ ଡରିବା ଲୋକ ନୂହେଁ, ନହେଲେ କି ଭୂତ ପ୍ରେତ ଉପରେ ଥେସିସ୍ ଲେଖିବା ପାଇଁ ସାହସ କରିଥାନ୍ତି। ହେଲେ ତୁ ଖାଲି ସାଥ ଦେଲେ ହେଲା। ଭାବିଲି ମୋ ଥେସିସ୍ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଉପାଦାନ ସେଠୁ ମୋତେ ମିଳିଯିବ।
ସେୟା ହେଲା ରାତି ବାରଟା ପରେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇ ପଡିଲା ପରେ ଏକ କୌତୁହଳବଶତଃ ଆମେ ଚାଲିଲୁ ସେଇ ଭୂତଖାନା ମାନେ ଶଙ୍ଖାରୀ ମଶାଣି ପଦର। ସାଥିରେ ଥାଏ ଜୁଙ୍ଘା ଟୋକା ନିରଞ୍ଜନ ଓ ତା’ର ପାଳତୁ କୁକୁର ଡ୍ରୋଗରମ୍ୟାନ୍ ।ହାତରେ ଦୁଇଟା ଟର୍ଚ୍ଚ ଓ ଗୋଟେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କ୍ୟାମେରା କିଛି ଅଦ୍ଭୁତ ଓ ଅଦୃଶ୍ୟକୁ ଦୃଶ୍ୟ କରି ଫଟୋ ଉତ୍ତୋଳିତ କରି ଧରି ରଖିବା ପାଇଁ। କାରଣ ମୋ ଥେସିସ୍ ପାଇଁ ତାହା ନିସନ୍ଦେହ ଅତି ପ୍ରୟୋଜନ ଥିଲା।
ସେଦିନ ଯେଣୁ କାଳୀ ପୂଜା ଘଡି ଥାଏ ଗାଁ ଗଣ୍ଡାରେ ପୟା ଡାକନ୍ତି। ଖାଡି ଜାଳି ବଡ଼ ବଡୁଆ ଚଉଦ ପୁରୁଷଙକୁ ଡାକନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ଆତ୍ମାର ସଦ୍ଗତିଃ ନିମନ୍ତେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି। ପୁଣି ଆତ୍ମାର ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ଭୋଗରାଗ ଓ ପିଠା ପଣା ସବୁ ବାଢି ଦିଅନ୍ତି। କାରଣ ବିଶ୍ବାସ ବର୍ଷର ସେଇ ଗୋଟିଏ ଦିନ ଯେଉଁଦିନ କି ଆତ୍ମାମାନେ ବହୁ ସକ୍ରିୟ ହୋଇ ଉଠନ୍ତି ଓ ଭୋଜ୍ୟ ବସ୍ତୁ ବା ପଦାର୍ଥ ମଣିଷ ଯାହା ସେମାନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯରେ ଟେକି ଦିଏ ତାହା ସେମାନେ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି। ତେଣୁ ଏହାକୁ ଭୂତ ଚତୁର୍ଦଶୀ ରୂପେ ଅନେକ ମାନନ୍ତି। କାହିଁକିନା ଭୂତ ପ୍ରେତ ମାନେ ଏହି ସମୟରେ ଭାରି ଜାଗିଯାନ୍ତି।ତେଣୁ ଏକୁଟିଆ ଘର ଛାଡି କେହି ଏହି ରାତିରେ ଏକାନ୍ତରେ ଏକାନ୍ତ ସ୍ଥାନରେ ଘୂରି ବୁଲିବାକୁ ସାହସ କରି ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ, ଯାହାକି କିନ୍ତୁ ଆମେ ସେଦିନ ଦୁଃସାହସ କରିଥିଲୁ। ଏହା କାଳେ ସବୁଠାରୁ ଭୟାନକ ଓ ଭୟଙ୍କର ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି।
ଯାହା ବି ହେଉ, ଆମେ ଏଥର ଦୁଇ ବନ୍ଧୁ ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲୁ ଶଙ୍ଖାରୀ ଶ୍ମଶାନରେ। ଚାରିଆଡ଼େ ନିଶା ଗର୍ଜୁଥାଏ ସାଇଁ ସାଇଁ। ଖାଁ ଖାଁ ଲାଗୁଥାଏ ବନ ଭୂଇଁ।
ଝଙ୍କାଳିଆ ବର ଗଛର କୋରଡରୁ ଭାସି ଆସୁଥିଲା ଚଢେଇ ଚିରିଗୁଣୀଙ୍କର କିଳି କିଳା ରାବ ।କେଉଁଠି ଗୋଟେ ବିଲୁଆଟେ କି ଠେକୁଆଟେ ଦୌଡ଼ି ପଳାଇ ଯାଉଥିଲା। ପତ୍ରର ଖସ୍ ଖାସ୍ ଶବ୍ଦ ମନର ଭିତ୍ତି ପ୍ରସ୍ତରକୁ ଦୋହଲାଇ ରଖି ଦେଉଥିଲା।ପୂରା କିଟିମିଟିଆ ଅନ୍ଧାର। ମୁହଁକୁ ମୁହଁ ଦିଶୁ ନଥାଏ ।ମଶାଣି ଭୂଇଁର ଭୟାନକ ସ୍ଥିତି ହୃଦୟକୁ ମନ୍ଥି ଦେଉଥାଏ। କାରଣ ଗତକାଲି ବା ଆଜି ବୋଧେ ଗୋଟେ ଶବ ସେଇଠି ପୋଡ଼ା ହୋଇଥାଏ। ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଆଁ ଲିଭି ଥାଏ କି ନଥାଏ କେଜାଣି ନିଆଁ ଗୁଡାକ ତ ରଡ଼ ରଡ଼ ହୋଇ ଜଳୁଥାଏ। ଭାରି ନାଲି ଦେଖା ଯାଉଥାଏ। ହଠାତ୍ ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରଜାତିର ପକ୍ଷୀଟିଏ ଉଡିଗଲା ଫଡଫଡ ହୋଇ ।ହୃଦୟରେ ଛନକା ପଶିଗଲା। କାରଣ ଏପ୍ରକାର ପକ୍ଷୀ ତ କାହିଁ ଆଗରୁ କେବେ ଆମେ କେଉଁଠି ଦେଖି ନାହୁଁ। ପୁଣି ତା’ର ରାବିବା ସ୍ଵରଟା ମଧ୍ୟ ଭାରି କର୍କଶିଆ ଓ ବିକଟାଳ ଥିଲା। ତେଣୁ ମନରେ ଅଶରିରୀର ପରିକଳ୍ପନା ତୋଳୁ ଥିଲା। ସାଙ୍ଗଟା ଡରି ଯାଇ ମୋ ପାଖକୁ ଲାଗି ଯାଉଥିଲା।ଠିକ୍ ଏତିକି ବେଳକୁ ଗୋଟେ ଫୁଟା କଳସୀ ଗଡିଗଡି ଆସି ଆମ ସମୁଖ ଭାଗରେ ଅଟକି ଗଲା। ବଡ଼ ଅଜବ କଥା। କେହି କୁଆଡ଼େ ନାହାଁନ୍ତି, ହେଲେ ଏଇ ମାଟି କଳସୀଟା କେମିତି ଗରଡ ଗରଡ ଶବ୍ଦ କରି ଆମ ଆଡକୁ ଗଡି ଆସିଲା? ତେବେ କ’ଣ ଏହା କେଉଁ ଭୂତାତ୍ମାର କାଣ୍ଡ କାରନାମା ନା କ’ ଣ? ମନ ଟିକେ ଅସ୍ଥିର ହୋଇ ଉଠୁଥିଲା, ଶଙ୍କି ଯାଉଥିଲା ହୃଦୟ ।ପାଖକୁ ଯାଇ ଟର୍ଚ୍ଚ ପକାଇ ଦେଖିଲୁ। ଏଇଟା ହେଉଛି ଶବକୁ ମଶାଣିକୁ ଆଣିଲା ବେଳେ ଯେଉଁ ଜଳ ଛାଡି ବା ଆତ୍ମାର ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ଜଳ ଦାନ କରାଯାଇଥାଏ ସେଇ କଣା କଣା ହୋଇଥିବା କଳସୀଟା।ତେଣୁ ସେ ଚିତ୍ର ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଉତ୍ତୋଳିତ ହୋଇ ଉଠିଲାରୁ ମନ ଟିକେ ଦବି ଯାଉଥାଏ। ମଝିରେ ମଝିରେ ଆଜେବାଜେ ଅନେକ ଶବ୍ଦ ହେଉଥାଏ। କେଉଁ ପ୍ରାଣୀର କେଜାଣି ବିକଟାଳ ରଡି ତ କାନରେ ବାଜୁଥାଏ। ପୁଣି ଗ୍ରାମ୍ୟର ଗହଳି ପୂର୍ଣ୍ଣ ବସତି ଆଡୁ ଭାସି ଆସୁଥାଏ କେଉଁ ଶିଶୁ ସନ୍ତାନର କ୍ରନ୍ଦନ ରୋଳ କି ତାହା ପିଶାଚର ଚିଁଚିଁ ଶବ୍ଦ ବି ହୋଇପାରେ । ପୁଣି ହୃଦୟକୁ ବିଦାରିତ କରି ଦେଲା ପରି ମଧ୍ୟ କେତୋଟି ହୃଦୟ ବିଦାରକ ଶବ୍ଦରାଜି, ଯେମିତି ଆଦିବାସୀ ବସ୍ତିରେ ହାଣ୍ଡିଆ ପିଇ କେତୋଟି ସରଳ ମଣିଷ କଳିଗୋଳରେ ବ୍ରତୀ ରହି ଆରୁଡୁ ବାରୁଡ ପାଟି ତୁଣ୍ଡରେ ଲାଗି ଯାଇଥାନ୍ତି। ପୁଣି କେଉଁଠି ଝାପସା ଆଲୁଅଟେ ହଠାତ୍ ଉଜ୍ଜ୍ଵଳତର ହୋଇ ଜଳି ଉଠି ଲିଭି ଯାଉଥିଲା, ଆମେ ସଠିକ୍ କିଛି ଆକଳନ କରିବା ପୂର୍ବରୁ।ପୁଣି ମଧ୍ୟ କେଉଁଠି ଛାୟା ଚିତ୍ରଟିଏ ଅନତି ଦୂରରେ ଉତ୍ତୋଳିତ ହୋଇ ଉଠି ହଲିବାକୁ ଲାଗୁଥାଏ। ସେଇଟା କେଉଁ ଗଛ ଲଟାର ପବନରେ ଝୁଲି ଖେଳୁଥିବା ଡାଳପତ୍ରର ଚିତ୍ର କି କେଉଁ ଜନ୍ତୁର ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଛାଇ ବା ଉପସ୍ଥିତି ତା ତ କହିବା ବଡ଼ ମୁସ୍କିଲ୍, କିନ୍ତୁ ଏପରି ତ କିଛି ଦେଖା ହେଉଥିଲା। କେଉଁଠି ହେଟାର ଗର୍ଜନ ବା ବିଲୁଆ ଶିଆଳର ହୁକେ ହୁ ବା ହେଟ୍ ହାଟ୍ ଶବ୍ଦ କର୍ଣ୍ଣ ଗୁହା ଭେଦି ଗିରି ଉତ୍ଥିତ ହେଉଥିଲା। ସେଦିନ ଦୀପାବଳୀ ଥିବାରୁ ରାତି ସାରା ମଧ୍ୟ କେଉଁଠି କେମିତି ବାଣ ଫୁଟିବାର ଶବ୍ଦ ଚମକାଇ ଦେଉଥାଏ।
ବାସ୍ତବରେ ଏଇ ଶୂନ୍ଶାନ୍ ଅନ୍ଧକାର ରାତି ଜଣଙ୍କ ମନରେ ତ ଭୟ ସ୍ରୁଷ୍ଟି କରିବା ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା ।”ହେଲେ ରାତି ସାରା ଅନିଦ୍ରା ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ମୁଗୁରା ମୁହଁ ମେଲା” ପରି ଆମ ଅଭିଯାନ ସେତେ କିଛି ସଫଳ ଉପାଦାନ ଖୋଜି ପାଇବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇ ନଥିଲା।ତେବେ ଅଳ୍ପ କିଛି ଏଣୁତେଣୁ ବିସ୍ମୟକର ଶବ୍ଦ ଓ ଗୋଳମାଳିଆ ସ୍ରୁଷ୍ଟି କରୁଥିବା ଅଳ୍ପ କେତେକ ବସ୍ତୁକୁ ଛାଡିଦେଲେ। ମଣିଷ ତ ସହଜେ ସେତେ କିଛି ଜ୍ଞାନୀ ନୂହେଁ ବା ଏତେ କିଛି ଭୂତ ପ୍ରେତ ଓ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସ୍ଥିତି ସଂସ୍ଥିତକୁ ନେଇ ସଠିକ୍ ଜ୍ଞାନ ବା ଧ୍ୟାନ ଧାରଣା ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅର୍ଜନ କରି ପାରି ନାହିଁ। ତେଣୁ ସେ ସନ୍ଦିହାନ ହୋଇ ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଡରି ଯିବା ସ୍ୱାଭାବିକ।
ରାତି ସାରା ଏମିତି କୌତୁହଳରେ ଗଲା ଭୟରେ ପଞ୍ଜରା ହାଡ଼ ନିଶ୍ଚିତ ପକ୍ଷେ ଥରି ଉଠୁଥାଏ। ପୁଣି ତା ସହିତ ଜାଡୁଆ ଶୀତର ହାଡ଼ ଫଟା ପ୍ରଭାବ। ଯାହା ବି ହେଉ ରାତିସାରାର ଏଇ ଅପରେସନ ପରେ କିଛି ମାତ୍ର ଶକ୍ତି ସଞ୍ଚୟ କରି ଓ ମନ ବଳକୁ ଟିକିଏ ଦୃଢ଼ କରି ଆମେ ଫେରିବାକୁ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥିଲୁ ଘରକୁ, ଅନ୍ୟମାନେ ବିଛଣା ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଉଠିବା ପୂର୍ବରୁ। କୁଆଡୁ କେମିତି କେଜାଣି ଭୟଙ୍କର ନିଦଟା ମାଡ଼ି ଆସିଥିଲା, ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ଦ୍ୱିପହର।
ସା :ରାଣୀପଡା, ପୋ :ତରାଗୋ
ଜିଲ୍ଲା :ଭଦ୍ରକ
ରଚନା କାଳ :5.12 19

Related posts

ମାଟି ମା’

satya

ସାହିତ୍ୟିକ ଧୀର ବାବୁ ଏକ ଆକଳନ

satya

ପାନ ବାଲି ଝିଅ pana bali jhia

satya

Leave a Comment

Login

X

Register