Satya Prakash
ଗଳ୍ପ

ପାଠୁଆ ନନା

ପାଠୁଆ ନନା
—————–
ମୁଁ ଆଜ୍ଞା! ଜଣେ ଭୂତତାତ୍ତ୍ୱିକ। ସହଜରେ ତ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳରେ ଜନ୍ମ, ତେଣୁ ମୋର ଭାରି ନାଁ। ଦରିଦ୍ରତା ଯୋଗୁଁ ପାଠସାଠ ବେଶୀ କିଛି ପଢ଼ିପାରିଲି ନାହିଁ,ତଥାପି ଯାହା ଯେତିକି ପଢିଛି ଚଳନୀୟ। କର୍ମକାଣ୍ଡ ଓ ପୂଜା ବିଧି ଉପରେ ବେଶ୍ କିଛି ଅଧ୍ୟୟନ କରି ଜଣେ ଗୁରୁ ଧରି ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରିଛି। ସେ ଗୁରୁ ଜଣଙ୍କ ମୋର ଭାରି ଜ୍ଞାନୀ। ସେ ଜଣେ ବାସ୍ତବବାଦୀ ମଣିଷ ଓ ଅଭିଜ୍ଞ ଲୋକ। ଯାହାଙ୍କର ଅଭିଜ୍ଞତା ଓ ପରାମର୍ଶ ମୋର ବ୍ୟବହାରିକ ଜୀବନରେ ଅନେକ କାମରେ ଆସେ।
ମନ୍ଦିରରେ ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା ଓ ଘରୋଇ ମେଳା ମହୋତ୍ସବରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଓ ନିର୍ଭୀକ ଭାବେ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ କରି ପାରୁଥିବାରୁ ମୋର ଭାରି ସୁଖ୍ୟାତି । କ୍ରମଶଃ ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କ ସମସ୍ୟାର ହେତୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ ଓ ସମାଧାନ ପାଇଁ ମୋତେ ଲୋଡିବାକୁ ଲାଗିଲେ ମୋର ଆଦୃଜା ହେଲେ । ମୋର ବା ସେଥିରେ କି ବିଶେଷ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ଯେ ମୁଁ ବିଶେଷ କିଛି ସମାଧାନ ଦେଇ ପାରିବି? ତଥାପି ବିଶ୍ଵାସ। ଲୋକମାନଙ୍କର ସରଳ ବିଶ୍ବାସ ତା ବୋଲି ଆଉ କ’ଣ ସହଜରେ ଭାଙ୍ଗି ହେବ? ତେଣୁ ଅଗଡ ବଗଡ କରି ଯାହା ଗୋଟେ ଉପାୟ ବତାଇ ଦେଲେ ବା ଆରୁଡୁ ବାରୁଡୁ କରି ଯାହା ଗୋଟେ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରି ଦେଲେ ତାକୁ ନେଇ ସେମାନେ ଗୋଟେ ସମାଧାନ ପନ୍ଥା ଖୋଜନ୍ତି ଓ ମୋତେ ମଧ୍ଯ କିଛି ପାଉଣା ମିଳିଯାଏ, ଯାହାକୁ ନେଇ ମୁଁ ମୋ ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟାଏ।
ଧିରେ ଧିରେ ଲୋକମାନଙ୍କର ଏହି ବିଶ୍ବାସବୋଧ ଓ ଭରସାପଣ ମୋ ଉପରେ ଅଧିକ ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା। ମୁଁ ତେଣୁ ଅନନ୍ୟୋପାୟ ହୋଇ ରାସ୍ତା କଡରେ, ଫୁଟ୍ ପାଥରେ ଆଉ ରେଲୱେ ପ୍ଲାଟଫର୍ମଠାରେ ବିକ୍ରି ହେଉଥିବା କିଛି ଶସ୍ତା ବହି କିଣି ଆଣି ଅଧ୍ୟୟନ କଲି। ଆକ୍ୟୁପଙ୍କଚର, ଭୁତ ଝଡ଼ାଫୁଙ୍କା, କୋଷ୍ଠି ଦେଖା, ହାତ ଦେଖା, ସରଳ ସମାଧାନ ସୂତ୍ର, ହନୁମାନ ପ୍ରଶ୍ନ ଆଦି କେତେକ ପୁସ୍ତିକା ପଢିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲି। ସେଥିରୁ ଯାହା କିଛି ସହଜ ଜ୍ଞାନ ଲାଭ ହେଲା, ତାହା ମୁଁ ପ୍ରୟୋଗ କରିବାକୁ ଲାଗିଲି।
ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ଭୂତ ପ୍ରେତ ହେଉ ବା ଭଗବାନ କାହାରି ପ୍ରତି ମୋର ସେତେ କିଛି ବିଶେଷ ଜ୍ଞାନ ବା ଧ୍ୟାନ ଧାରଣା ନାହିଁ। ତେଣୁ ଲୋକାଚାର ଓ ଲୌକିକ ବିଶ୍ଵାସରେ ଲୋକେ ଯାହା ବିଶ୍ବାସ କରନ୍ତି ମୁଁ ବି ତାହା ବିଶ୍ବାସ କରେ।
ଜୀବନ ସାରା କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ତ କେତେ କଥା ମୁଁ କହିଛି। ହନୁମାନ ପ୍ରଶ୍ନ ବୁଝି ଏପରିକି ପରୀକ୍ଷାରେ ଫେଲ ହେବକି ପାସ୍ ହେବ ତାହା ମଧ୍ୟ କହିଛି। କହିଛି କାହାର ଝିଅ ହେବ ବା ପୁଅ ହେବ ଅଥବା ପିଲାପିଲି ହେବା ପାଇଁ କ’ଣ ବିଧି ଅବଲମ୍ବନୀୟ।ସେଥିରୁ ଯାହାର କିଛି ବାଜିଗଲା ସେ ମୋ ପାଇଁ ଉପହାର ଓ ଉପଢୌକନ ଆଣି ଦେଲା। ଯାହାର ନ ବାଜିଲା, ମୁଁ କହେ ତୁ ଅବେଳାରେ ପଚାରିଥିବା ତ ତେଣୁ ତୋ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଭୁଲ ଆସିଥିବ। ସବୁ କଥାରେ ଗୋଟେ ପରା ଭଲ ଓ ଖରାପ ବେଳା ଅଛି।ସମୟ, ସମୟ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ (it is time, time is important).ସେ ତ ବୌଦ୍ଧିକ ବିଚାରରେ ପାଠୁଆ ମଣିଷ, ତେଣୁ ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରି ହଁ ଭରେ, କୁହେ ଟିକିଏ ପଣ୍ଡିତ ମହାଶୟ ଶୁଭ ବେଳାଟା ବିଚାର କରି ଦେବେଟି।ମୁଁ ପାଞ୍ଜି ଦେଖି ଶୁଭ ଘଡି ଓ ଶୁଭ ଲଗ୍ନ ସ୍ଥିର କରେ। ମୋ ନିର୍ଘଣ୍ଟକୁ ସେ ଉତ୍ତମ ନିଷ୍କର୍ଷ ଭାବି ଗ୍ରହଣ କରିନିଏ । ମୁଁ ନାଚାର, କାରିକା ବତେଇବାକୁ ମଧ୍ଯ ବାଧ୍ୟ। କାରଣ ସହଜେ ତ ମଣିଷ ଦୁର୍ବଳ ମାନସିକତାରେ ଶିକାର ହୋଇ ଆଜି ବ୍ୟାଧିଗ୍ରସ୍ତ,। ତେଣୁ ଏତେବେଳେ ସହଜ ସରଳ ଉପାୟଟେ ବା ମାର୍ଗଟେ ତା ପାଇଁ ମହୋଷଧି ସଦୃଶ୍ୟ, ମାନସିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପାଇଁ ଖୋରାକ ଟିକେ।
ତେବେ ଯାହା ହେଉ ସେଦିନ ମୁଁ ମନ୍ଦିର ପୂଜା କରୁଥାଏ, ମୋର ଗୋଟେ ଜଜମାନ ଫୋନ୍ କରି କହିଲା – ହେ ଗୋସାଇଁ ମହାପ୍ରଭୁ! କେଉଁଠି ଅଛ, ଟିକେ ଝଅଟ ଆସନ୍ତ ନି? ଆମ ନୂଆ ବୋହୂଟା ପରା ବାୟାଣୀ ପାଗଳୀ ପରି ହେଉଛି। ତାକୁ ବୋଧେ ଭୂତ ପ୍ରେତ କିଏ ସେ ଗୋଟେ ମାଡ଼ି ବସିଛି ।ସେଇଥି ପାଇଁ ଛାଟି ପିଟି ହେଉଛି, ତୁମେ ଟିକେ ଝାଡ଼ା ଫୁଙ୍କା ନକଲେ ହେବ ନାହିଁ। ପୁରା ପରିବାରଟାକୁ ପରା ଅଥୟ କରି ରଖି ଦେଲାଣି। ”
ମୁଁ କି ଗୁଣିଆ, କ’ଣ ବା ଝାଡ଼ିବି? ତଥାପି ତାଙ୍କ ବ୍ୟସ୍ତଆସ୍ତ ଦେଖି କହିଲି -” ଠିକ୍ ଅଛି, ଗୋଟେ କାମ କର! 250 ଗ୍ରାମ ହଳଦୀ ଗୁଣ୍ଡ ଆଉ କିଛି ଲଙ୍କା ଗୁଣ୍ଡ ଯୋଗାଡ କର। ଚାଉଳ ଗୁଣ୍ଡ ମାନେ ଚୂନା ବି କିଛି ରଖିଥାଅ। what’s up ରେ ଚିଠା ପଠାଇ ଦେଉଛି, ସେଇ ଅନୁସାରେ ବଜାରରୁ ଝୁଣା ଗୁଗ୍ଗୁଳ, ଧୂପ ଆଦି କିଛି କିଣି ଆଣ। ପିତ୍ତଳ କଳସୀ, କାଂସ୍ୟ ଥାଳି, ଦୁବ, ବରକୋଳି ପତ୍ର, ଆମ୍ବ ଡାଳୁଆ, କଦଳୀ ପତ୍ର କିଛି ଯୋଗାଡ ଜନ୍ତ୍ର କରି ରଖିଥାଅ। ମୁଁ ଗୋଟେ ଜଯମାନର ବାକିଆ କାମ ସାରି ଯାଇ ପହଂଚୁଛି। ଏହିଭଳି ପ୍ରସ୍ତୁତି ପର୍ବ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଲମ୍ବା ତାଲିକା ପଠାଇ ଦେଲି।
ମୁଁ ଅନ୍ୟ ଜଯମାନ ଘରେ କାମଧନ୍ଦା ସାରି ତାଙ୍କ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବଡ଼ ଉତ୍ସୁକତାର ସହକାରେ ଦାଣ୍ଡକୁ ଦୌଡ଼ି ଆସିଲେ। କହିଲେ – “ହେଇ! ଆମ ପାଠୁଆ ନନା ଆସିଲେଣି, ଆଉ କେହି କିଛି ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ, ସେ ସବୁ ଠିକ୍ କରିଦେବେ”।
ମୁଁ ମୋଟର ସାଇକେଲଟା ଥୋଇ ଘରେ ପଶୁଣୁ ନପଶୁଣୁ ସେ ବୋହୂଟା ତ ଗୋଟେ କୁହାଟ ମାରିଲା। ଖାଲି ସେତିକି ନୁହେଁ ଗୁମୁରି ପାରା ଭଳିଆ ତ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି ଓ ଦୋହଲି ଦୋହଲି କହିଲା – “ହୁଁ ମୁଁ ଖାଇବି। ତୋତେ କଞ୍ଚା ଖାଇବି, ମୋତେ କୁକୁଡା ବଳି ଦେ ‘। ତୁ କାହିଁକି ଆସିଲୁ? ତୋ ବେକକୁ ମୋଡ଼ି ଖାଇବି”, ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ଅନେକ କିଛି ଓ ବିକଟାଳ ରଡି ସହିତ କିଳିକିଳା ରାବ ଓ ଠୋ ଠୋଇଆ ହସ ।ଯିଏ କେହି ଶୁଣିବ, ଡରରେ ତ ତା ଲୁଗାରେ ମୂତ ପଡିଯିବ। ହେଲେ ମୁଁ ବଡ଼ ସାହସୀ। ଜୀବନସାରା ଏଭଳି ନାଟକ, ମୁଁ ଅନେକ ଦେଖିଲିଣି। ତେଣୁ ଏ ଅଭିଜ୍ଞତାଟା ମୋର ପାଇଁ କିଛି ନୂଆ ନୂହେଁ। ମୁଁ କହିଲି-” ଯାହା କହିଥିଲି ସବୁ ସଜାଡି ରଖିଛ ତ! ତୁରନ୍ତ ସେସବୁ ମୋ ପାଖକୁ ନେଇଆସ। ଯାହା କହୁଛି, ସେୟା କର। ମୋତେ ସାହାଯ୍ଯ କରିବା ପାଇଁ ଗଣ୍ଡେ ଛଅଟା ଲୋକ ସଜିଲି ହୋଇ ରୁହ। କାଳେ ଯଦି ଦୌଡାଦୌଡ଼ି କଲା, ଧରି ପକାଇବ, ନହେଲେ ଏକୁଟିଆ ସମ୍ଭାଳିବା କଷ୍ଟ ହେବ। ବୋହୂକୁ ଆଣି ମୋ ସାମ୍ନାରେ ବସାଅ ” ।
ଆଗ ଘର କାଟି ବିଭିନ୍ନ୍ ପ୍ରକାର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ଦେଲି। ଭୋଗରାଗ ଓ ପଣାପାଣି ସବୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ସଜାଡି ରଖିଲି। ଝୁଣା ଗୁଗ୍ଗୁଳ ସହିତ ଲଙ୍କା ଧୂଆଁ ଦେଇ ତାକୁ ଆକଚା କରିଦେଲି। ସେ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ଚିତ୍କାର ଛାଡ଼ିଲା ପରେ ତା ଚୂଟିଟାକୁ ରୁମ ମୂଳ ସହ ମଥା ପଛ ପଟୁ ଜୋହରରେ ଚିମୁଟୁ ଧରିନେଲି। ସେ ଆଃ ଆଃ ହୋଇ ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲାରୁ ପଚାରିଲି- ତୁ କିଏ ସତ କହ! ଡାହାଣୀ ପିତାଶୁଣୀ ନା ଖପୀଶ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ?ଯଦି ବ୍ରହ୍ମ ରାକ୍ଷସ ବା ଖପୀଶ ତେବେ ନୋଟିଆକୁ ଦାନ୍ତରେ କାମୁଡି ମଶାଣି ପଦରକୁ ଦୌଡ଼ି ଯାଆ ନହେଲେ ଏଇଠି ଏ ଶରୀରକୁ ଛାଡ଼ି ତୁରନ୍ତ ପଳା। ନଚେତ୍ ବହୁତ କଷ୍ଟ ଦେବି “। ଶରୀରକୁ କଷ୍ଟ ହେଲାଠୁଁ ସେ ବାଉଳି ଚାଉଳି ହୋଇ ୟାଡୁ ସିଆଡୁ କେତେ କଥା ଗପି ଗଲା। ମୁଁ ପୁଣି କାନ ମୂଳୀଟାକୁ ଜୋହର କରି ରଗଡି ଦେଲି ଓ ହାତ ନାଡିଟାକୁ ଚିପି ଡାକ୍ତର ପରୀକ୍ଷା କଲା ପରି ଆଉ ଟିକେ ଜୋହର କରି ଚିପି ଧଇଲି। ଏଥର ତା’ର ରକ୍ତ ସଞ୍ଚାଳନରେ ବାଧା ପହଞ୍ଚିଲା କି କ’ଣ, ସେ ଅଛାଟ ହୋଇ ତଳେ ପଡିଗଲା। ମୁଁ କହିଲି ପାଣି ଛାଟି ଶ୍ରାଷ୍ଟମ କର।
ଏଥର ସେ ହୋସ୍ କୁ ଆସି ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲା ପରେ ଅନ୍ୟ କାହାଣୀର ନାୟିକା ଭଳିଆ ସେ ମଧ୍ୟ କହିଲା – “ଏମାନେ ସବୁ କିଏ? କାହିଁକି ଏତେ ଲୋକ ମୋତେ ଘେରି ରହିଛନ୍ତି? ମୋର କ’ଣ ହୋଇଥିଲା କି? ମୁଁ କେମିତି ଓଦା ହୋଇଗଲି? ମୋତେ କିଏ ଏଠାକୁ ଆଣିଲା, ମୁଁ ପରା ରୋଷେଇ ଘରେ ରୋଷେଇ କରୁଥିଲି” ଇତ୍ୟାଦି। ହୋସ୍ ହାୱାସକୁ ଆସିଲା ପରେ ପୂର୍ବ କଥାଗୁଡାକ ସବୁ ସ୍ମରଣକୁ ଆସିଯାଏ ।
ତେବେ ଏହା କ’ଣ ମାନସିକ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ମଣିଷର ବିକାର ନା ସ୍ନାୟୁବିକ ଦୁର୍ବଳ ମଣିଷର ଦୁର୍ବଳତା?
ବାସ୍ତବରେ ମୁଁ ତ କିଛି କରି ନାହିଁ, କାରଣ ମୋତେ କିଛି ଜଣା ନାହିଁ।
ରଚନା କାଳ :7.12 2019.
ସା :ରାଣୀପଡା, ପୋ :ତରାଗୋ
ଜିଲ୍ଲା :ଭଦ୍ରକ 756114

Related posts

ନାସ୍ତି ବାଣୀ

satya

କିଛି କଥା

satya

ଆମ ଗାଁ କ୍ଲବ୍ ପିଲା

satya

Leave a Comment

Login

X

Register