ଇଏ ବି ଏକ ପ୍ରେମ
—-by ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ ସେଠୀ
ଶୁଣିଥିଲି ପ୍ରେମ ଯୁବା ଅବସ୍ଥାରେ ହୁଏ। ହେଲେ ପରିଣତ ବୟସରେ କି ପ୍ରେମ କି ହୋ! ପ୍ରେମ ନା ମାନସିକ ବିକୃତି?
ଆମ ଘର ପାଖରେ ଆଜ୍ଞା ଘରକୁ ଘର ପରା ଲାଗିଛି, ବୁଢ଼ାଟିଏ ରହୁଥାଏ। ନା.. ବୁଢ଼ା କହିଲେ ଭୂଲ ହେବ। କାରଣ ତାଙ୍କ ଭଳିଆ ରସିକ ନାଗର କ’ଣ ଏ ଦୁନିଆରେ କେହି ଅଛନ୍ତି? ବୟସ ଷାଠିଏ, ହେଲେ କ’ ଣ ହେବ ଆଜ୍ଞା! ଏବେ ଏବେ ପରା ସରକାରୀ ଦପ୍ତରରୁ ଛୁଟି ନେଇଛନ୍ତି – ମାନେ ରିଟାର୍ଡେ। ହେଲେ ବୁଢ଼ାର ଯୁବ ସୁଲଭ ଗୁଣ ଭାରି। ମୁଣ୍ଡ ବାଳ ଓ ନିଶ ସବୁବେଳେ କଳା। ଦେହରେ ପୁଳାଏ ଖଣ୍ଡ ପରଫ୍ୟୁମର ବାସ୍ନା। ଖଣ୍ଡେ ବାଟକୁ ମହକି ଆସେ। ଧୋବ ଫରଫର ଇସ୍ତ୍ରି ଦିଆ ଲୁଗା, କୋଉଠି ଖୁଞ୍ଚ ଟିକିଏ ଲାଗି ନଥିବ କି କୁଞ୍ଚା ହୋଇ ନଥିବ। ଭାରି ପରିଷ୍କାର ଲୋକଟା। ସଫାସୁତରା ବୋଇଲେ ଯାହାକୁ କହନ୍ତି ସଫା। ବୁଢ଼ା ଏମିତି କି ଖାଦ୍ୟ ଖାଉଛି କେଜାଣି? ଚେହେରାଟା ପରା ପୂରା ଫୁଟି କି ଦିଶୁଛି। ସତେ କି ଦେହରୁ ତେଲ ନିଗିଡି ପଡୁଛି। ଚମ ଗୁଡ଼ାକ ବି ଏଯାଏଁ ଧୁଡୁକା ହୋଇ ନାହିଁ। ସେ କହେ – “ମୁଁ ଟୋକା, ମୋତେ ଡାକିବନି କେହି ବୁଢ଼ା। ଏବେ ବି ମୋତେ ବାହା ହେବା ପାଇଁ ପରା ଟୋକୀଙ୍କର ଲମ୍ବା ଲାଇନ୍ ଲାଗିଛି। ମୋର ଏମିତି ବୟସ କ’ଣ କି? ମୋତେ ଆଉ ଥରେ ବାହା କରି ଦେଲେ ପରା ମୁଁ ବାହା ହୋଇଯିବି।”
ବୁଢାଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ମୋ ହୋସ୍ ଉଡି ଯାଉଥାଏ। ଏଟା ସତରେ ମଣିଷ ନା ଜାନୁଆର? ନିଜ ପୁଅ ଝିଅ ବାହା ହୋଇ ନାତି ନାତୁଣୀ ଖେଳେଇଲେଣି, ବୁଢ଼ା କହୁଛି କ’ଣ ନା ଆଉ ଗୋଟେ ବାହା ହେବ। ମନେ ମନେ ହିରୋ ତ। ଏମାନଙ୍କର କ’ଣ କାମଧନ୍ଦା କିଛି ନାହିଁକି, ଖାଲି ବାହାଘରକୁ ନେଇ ଚିନ୍ତା। କି ହୋ ଭାଇ! ଜୀବନ ତମାମ ତ ଚାକିରୀ କଲ, ଯାହା ମାରି ମୁରା କି ପୁଳାଏ ଖାଇଲ ପୁଣି ପର ଧନ ଓ ପର ଦାର ପ୍ରତି ଏତେ ଲୋଭ?
ବୁଢ଼ାଟା କ’ଣ କମ୍ ଖରକାଣ୍ଡୁଆ କି? ଯଦି ପଦେ ଅଧେ କହି ଦେଲ କି ପଚାରି ଦେଲ ତାହେଲେ କଥା ସରିଲା। ତୁମ ଇଜ୍ଜତ୍ ହକାଳି ଦେବ। ଖାଲି ତ ଖିଙ୍କାରି ଗୋଡାଇ ଆସିବ ତାକୁ କଥା କ’ଣ କହିବ? ବଡ଼ ଅଜବ ଲୋକଟା ।ଭଲ ଦଶା ଦିଆ ମଣିଷ ଏଠି ଘର କଲା ଯେ, ଏଭଳି ଲୋକଙ୍କ ହାବୁଡରେ ପଡ଼ିଲା। ଏଭଳି ଗଣ୍ଡେ ଛଅଟା ଲୋକଙ୍କୁ ଯଦି ପଡ଼ିଶା ରୂପେ ପାଇଲ ନା, ତାହେଲେ କପାଳ ଫାଟିଲା ଜାଣ। କି ପାଗ ଯୋଗରେ ବୁଢ଼ାଟା ଜନ୍ମ୍ ହୋଇଥିଲା କେଜାଣି, ସେ ନିଜେ ଶାନ୍ତିରେ ତ ରହିବ ନାହିଁ ହେଲେ ଲୋକଙ୍କୁ ବି ଶାନ୍ତିରେ ରଖେଇ ଦେବ ନାହିଁ। ଖାଲି ଅହରହ ଗଜର ଗଜର ହେଉଥିବ, ପାଟି ତୁଣ୍ଡ କରି କମ୍ପାଉ ଥିବ। ଖାଲି ଯେତେବେଳେ ଦେଖିବ ବକର ବକର। ଭାରି କଳିହୁଡା ଲୋକଟା ।ଯାହା ସାଙ୍ଗରେ ଦେଖିବ ଗୋଟେ କଳି କରୁଥିବ ସେ ଘର ଲୋକ ହେଉ କି ପର ଲୋକ। ଏମାନଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ପ୍ରକୃତି ଏୟା ଏମାନେ କରିବେ କ’ଣ? ପର ନିନ୍ଦା ପର ଚର୍ଚ୍ଚା ନକଲେ ଏମାନଙ୍କର ଭାତ ହଜମ ହେବ ନାହିଁ। ୟାହାପ ୟାଙ୍କ ଉପରେ ରାଧା ଚଡକ ପଡନ୍ତା କି? ବୁଢ଼ାଟା ଭାରି କୂଟକପଟିଆ ମତଲବବାଜକୁ ମତଲବବାଜ, ଧୋକାବାଜକୁ ଧୋକାବାଜ। ପର ଘରର ଛିଦ୍ର ସବୁ ୟା ତା ପାଖରେ ଗାଇବା ଅଭ୍ୟାସ। କାହା ଘରେ ଯଦି ଫାଟ ଦେଖିଲା ସେଠିକୁ ଗଳି ଯିବ। ସୁଦ କଳିହୁଡା ନାରଦ। କଥାକୁ ପାଞ୍ଚ କଥା କରିବ। କୁହନ୍ତି ନାହିଁ! ନଷ୍ଟସ୍ଯ କାନସ୍ୟ ଗତି ।ଏମାନଙ୍କର ଧନ୍ଦା ହେଲା ପରା ସେୟା। ନିଜେ ତ ବୁଡିବେ ବୁଡିବେ ଆଉ ତିନି ଜଣଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ବୁଡାଇ ମାରିବେ। ୟାଙ୍କ ସଂସର୍ଗ ଆଜ୍ଞା ଭାରି ଖରାପ। ୟାଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା! ଦୂରୁ ଜୁହାର। ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ – ବୁଢ଼ାଟା କୋଉଦିନ ପାନେ ପାଆନ୍ତା କି, ଏକାବେଳକେ ଅଠା ଟାଇଟ୍ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତା, ଆଉ ପାଟି ଫିଟାନ୍ତା ନାହିଁ।ହେଲେ ପରା ଚୋରଙ୍କୁ ସାତ ଖୁଣ ମାଫ। ମାନେ ଏମାନେ କ’ଣ ସହଜରେ ଖାଲରେ ପଡିବେ କି? ହଉରେ ପୁଅ! ତୋ ବେଳକାଳ ତ ଏବେ ପଡ଼ିଛି, କେତେ ଦୂର ରଙ୍ଗ ହେଉଛୁ ହୋଉଥା। ଯେତେବେଳେ ଅଯାଗାରେ ଘା’ ହେବ ନା ସେତେବେଳେ ପୁଅ ବୁଝିବ। କାହାକୁ ଦେଖେଇ ପାରିବୁ ନା କହି ପାରିବୁ, ଖାଲି ଆଖି ମଳି ମଳି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦିବୁ।
ସତେ ସତେ କ’ଣ ହୋଇଛି କି, କ’ଣ ବୁଢ଼ା ଘର ଆଗେ ଏତେ ଲୋକ? ମୁଁ ଯାଇଁ ଦେଖେ! କ’ଣ ହୋଇଛି। ଇଲୋ ବୋପାଲୋ! ବୁଢାର ତାହେଲେ ଏତେ ଗୁଣ। ଉଁ.. ହୁଁ.. ଟୋକା ଯେମିତି କିଛି ଜାଣିନି, ସୁନା ପିଲା ଭଳିଆ ବୁଢ଼ା କ’ଣ ଗୋଟେ କୋଣରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ବସିଛି? ବୁଝୁ ବୁଝୁ ଏତେ କଥା? ହୁଁ.. ହେବ ନାହିଁ କେମିତି, ବୁଢ଼ା ପରା ରସିକ ନାଗରଟି। ପର ଘର ଛିଦ୍ର ସବୁବେଳେ ଗାଉଥିଲା, ଏବେ ନିଜ ଗୁଣ ଗାଉନି?
ଏଥର ଘଟଣାଟା ଟିକିଏ ଫିଟେଇ କହିବା, ନୋହିଲେ ଘଟଣାଟା ଠିକ୍ ସେ ବୁଝା ପଡୁ ନାହିଁ। ହୋଉ ଶୁଣନ୍ତୁ –
ହଠାତ୍ ସେଦିନ ପାଟି ତୁଣ୍ଡ ଶୁଭିଲା, ସମସ୍ତେ ଦୌଡ଼ାଦୌଡ଼ି ହୋଇ ପଡ଼ିଶାଙ୍କ ଘର ଆଗେ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇଗଲେ। ମୁଁ କିଛି ଘଟଣାଟା ବୁଝି ପାରୁନଥାଏ। ହେଲେ ଏ ଲୋକ ଗୁଡ଼ାକ ଏମିତି ପାଟି କରୁଥାନ୍ତି କାହିଁକି? ବୁଝୁ ବୁଝୁ ଘଟଣାଟା ଭିନ୍ନ୍ ପ୍ରକାରର। ହଁ ସତରେ… ଶୁଣିଲେ ଆପଣ ମାନଙ୍କର ବି ମୁଣ୍ଡ ଘୂରାଇବ।
ସେଦିନ ଗୋଟେ ଶୀତୁଆ ସକାଳ ହୋଇଥାଏ କୁକୁର ଗୁଡ଼ାକ ଖାଲି ୟା ଓଳି ତା ଓଳି ତଳେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜୁଥାନ୍ତି, ନୋହିଲେ ହଳି ହଳି ହୋଇ ଶୀତରେ କୁକୁର କାକୁର ହୋଇ ଲାଞ୍ଜ ଯାକୁଥାନ୍ତି। ଶୀତର ପ୍ରକୋପ ସହି ହେଉ ନଥାଏ, ଭାରି ଜାଡ ।ତଥାପି ବାସିକାମ ସାରି, ଯିଏ ଯୁଆଡେ ନିଜ ନିଜ କାମ ଧନ୍ଦାରେ ଚାଲି ଯାଇଥାନ୍ତି। ପଡୋଶୀ ଘରେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟିଏ ଏକୁଟିଆ ରହୁଥାଏ। ସ୍ଵାମୀ ତା’ର ବିଦେଶରେ। ସେଦିନ ଜାଡୁଆ ଶୀତ ଯୋଗୁ ସେ ବିଳମ୍ବରେ ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ ମୁଣ୍ଡ ବାଳ ଛାତ ଉପରେ ଖରାରେ ଶୁଖାଉ ଥିଲା। ମୀନ କେତନ ବାବୁ ମାନେ ବୁଢ଼ା ଛପି ଛପି ତାଙ୍କର ମୁକୁଳା ପଣକୁ ଉପଭୋଗ କରୁଥାଏ। ମଝିରେ ମଝିରେ ଗଳା ଖଙ୍କରା ମାରି କ’ଣ ମଧ୍ୟ ଈଶାରା କରୁଥାଏ। ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟା ସବୁ ଜାଣି ପାରୁଥାଏ। ଚିଡ଼ିକି “ଡାକିନୀ ଖିଆ, ଯୋଗିନୀ ଖିଆ, ଘର ପଶା, ଓଲିଆ ବଳଦ ମରୁ ନାହୁଁ ନା!” ଗାଳି ମଧ୍ଯ ଦେଉଥାଏ। ହେଲେ ବୁଢ଼ାକୁ ବେଶୀ କିଛି ଫରକ୍ ପଡୁ ନଥାଏ। ଓଲଟା ଖିଲି ଖିଲି ହସୁଥାଏ। କାହିଁକି ନା ରସିକ ନାଗର ନା, ସୁଦ ବେହିଆଟା। ତା ମୁହଁକୁ ଲାଜ ଅଛି ନା ସରମ। ଆହୁରି ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ଗୀତ ଗାଉଥାଏ ନା – “ପ୍ରେମ ପରା ମାନେ ନାହିଁ ବାଧା ବନ୍ଧନ, ନାହିଁ ଟୋକା ନାହିଁ ବୁଢ଼ା ସବୁ ଏଠି ଗଜାଳିଆ ଟୋକା।” ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟା ଏ ମାଙ୍କଡ଼ର ପ୍ରଦୁର୍ଭାବରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ବାଧ୍ଯ ହୋଇ ଘର ଭିତରକୁ ପଳେଇ ଗଲା। ହେଲେ ବୁଢ଼ା ମନ କି ଥୟ ଧରେ? ସୁଯୋଗ ଉଣ୍ଡୁଥିଲା ତା ଘରେ ପଶିବାକୁ। ଟିକିଏ ଯେମିତି ନିରୋଳା ପାଇଲା, ସନ୍ତର୍ପଣ ସହକାରେ ତା ଘର ଡଦରୱାଜା ବାଡେଇଲା। ଯେମିତି ସେ ଘର କବାଟ ଖୋଲିଛି, ଅତର୍ଚ୍ଛା ତା ଘରେ ପଶି ଯାଇ ତା ଉପରକୁ ଝାମ୍ପି ପଡିଲା। ହେଲେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟାକୁ ଆଉ କିଏ ସମ୍ଭାଳେ ବା ? ସେ ପାଟି କରି ଉଠି ହାତରେ ପନିକିଟେ ଧରି ଗୋଡାଇଲା। ବୁଢ଼ା ଆଗେ ଆଗେ ସେ ପଛେ ପଛେ, ଗାଳି ବର୍ଷୁ ଥାଏ – ହଇରେ ଅଳପେଇସା! ମରୁନୁ ନା,ଛୁଆ ପିଲା, ନାତି ନାତୁଣୀ କମେଇଲୁଣି, ତଥାପି ତୋର ଛତରା ଗୁଣ ଯାଇ ନାହିଁ ନା… ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି ଅନେକ ଗାଳି। ଲୋକ ସବୁ ଜମି ଗଲା ପରେ “କ’ଣ ହେଲା କ’ଣ ହେଲା” ପଚାରି ବସିଲାଠୁଁ କଥାଟାର ପର୍ଦ୍ଦା ଫ୍ଳାସ୍ ହେଲା।
ସେତେବେଳକୁ ବୁଢାର ପ୍ରେମ ନିଶା ପୂରାପୂରି ଛାଡ଼ି ଯାଇଥାଏ। ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଓ ଅପମାନ ଭୟରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ଆଢୁଆଳରେ ଛିଡା ହୋଇଥାଏ। ଘର ଲୋକ କୋଉ ଛାଡିଲେ କି? ସ୍ତ୍ରୀଠୁଁ ଆରମ୍ଭ କରି ଝିଅ ବୋହୂ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବୁଢ଼ାକୁ ଛି ଛାକର କରୁଥାନ୍ତି। ବୁଢ଼ା ଖାଲି ବରଡା ପତର ପରିକା ଥରୁଥାଏ।
ସେହିଦିନୁ ବୁଢ଼ା ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ଘର ଭିତରେ ପଶିଛି ଯେ ପଶିଛି । ୟା ଭିତରେ ଅନେକ ଦିନ ବିତି ଗଲାଣି। ମୁଁ କାହିଁ ରାସ୍ତା ଘାଟରେ ତାକୁ ଆଉ ଦେଖୁ ନାହିଁ।
4 comments
I have read a few just right stuff here. Certainly value bookmarking for revisiting. I wonder how a lot attempt you place to create this type of great informative site.
I haven?¦t checked in here for some time as I thought it was getting boring, but the last several posts are good quality so I guess I will add you back to my everyday bloglist. You deserve it my friend 🙂
Hi! Do you use Twitter? I’d like to follow you if that would be okay. I’m absolutely enjoying your blog and look forward to new posts.
Very efficiently written article. It will be helpful to anyone who utilizes it, including yours truly :). Keep doing what you are doing – for sure i will check out more posts.