Satya Prakash
ପ୍ରବନ୍ଧ

ପ୍ରେମ

ପ୍ରେମ ଆଜ୍ଞା! ଗୋଟେ ନିଆରା ଜିନିଷ ।ଏହି ପ୍ରେମରେ ପ୍ରତାରଣା ଅଛି, ପୁଣି ଅଛି ଆତ୍ମ ପରିତୃପ୍ତି। ପ୍ରେମ କେତେବେଳେ ମଣିଷ ମନରେ ବିଷ ଭରି ଦିଏ ପୁଣି ସେଇଠି ବହେ ଅମୃତର ଫଲଗୁ ଧାରା। ପ୍ରେମ ମଣିଷକୁ ଦାନବରୁ ମାନବ କରି ଦିଏ। ପୁଣି କେତେବେଳେ ଏହି ପ୍ରେମ ମାନବକୁ ପଶୁ କରିଦିଏ। ପ୍ରେମର ସଫଳତା ଓ ବିଫଳତାକୁ ନେଇ କେତେ କାହାଣୀ । ମଣିଷ ତା’ ଜ୍ଞାତରେ ହେଉ ବା ଅଜ୍ଞାତରେ ସେ ଅନ୍ୟକୁ ଭଲ ପାଏ। ଏହି ପ୍ରେମରେ ସେ ସଫଳ ହେଲେ କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇଯାଏ। ଜୀବନକୁ ଧନ୍ଯ ମଣେ। ମାତ୍ର୍ ଯେତେବେଳେ ସେ ବିଫଳ ହୁଏ ସେ ଭଗ୍ନ ମନୋରଥ ହୋଇ ଦଣ୍ଡେ ଅଟକି ଯାଏ। ଜୀବନକୁ ଅସାର ମଣେ। ପ୍ରେମ ହିଁ ଜୀବନ, ପ୍ରେମ ବ୍ୟତିରେକେ ଜୀବନ ସଫଳ ଜୀବନ ନୂହେଁ, ସବୁ ନିଷ୍ଫଳ। ପ୍ରେମ ଭାବ ମଣିଷ ଜୀବନର ବିଶିଷ୍ଟ ଭାବ। ଏହି ପ୍ରେମ ଭାବ ନିଜ ଭିତରେ ଯେତେବେଳେ ଉଜାଗର ହୋଇଉଠେ ତାକୁ ଦୁନିଆଟା ଭାରି ଦୀପ୍ତିମୟ ପ୍ରତିଭାତ ହୁଏ। ଯାହାର ଅବର୍ତ୍ତମାନରେ ଚାରିଆଡ଼େ ଅନ୍ଧକାର ଘୋଟି ଆସେ ।ଜୀବନଟା ନିରର୍ଥକ ପାଲଟେ ।ପ୍ରେମ ହିଁ ସାଶ୍ୱତ, ପ୍ରେମ ହିଁ ଜୀବନ। ଦୁଇଟି ଆତ୍ମାର ଓ ଦୁଇଟି ହୃଦୟର ମିଳନ ହେଉଛି ବାସ୍ତବ ପ୍ରେମ। ଯେଉଁଠି ଛଳନା ବା ପ୍ରତାରଣା ଲେଶ ମାତ୍ର୍ ନଥାଏ। ମନ ଓ ହୃଦୟର ମିଳନ ନହେଲେ ସେ କି ପ୍ରେମ? ନହେଲେ କୁହାଯିବ ଏହା ପାଖଣ୍ଡଙ୍କ ବିରାଡ଼ିଆ ପ୍ରେମ, କାମ ସରିଗଲେ ମାରିବେ ଛୁ ମନ୍ତର। ବାସ୍ତବ ପ୍ରେମ ଏମିତି ପବିତ୍ର ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନରେ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ଯୋଡି ରଖେ ଯେ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ ନିମିଷେ ନଦେଖିଲେ ବାୟା ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଉଠେ। ଏହା ହିଁ ଅନ୍ତରୀଣ ଭାବ ସତ୍ତା । ଯେଉଁଠି ସମର୍ପଣ ଭାବ ଆସିଯାଏ, ସେଠି ବ୍ୟକ୍ତି ସର୍ବସ୍ୱ ଚିନ୍ତାଧାରା ଛାଡ଼ି ମଣିଷ ଆମେର ଭାବ ସର୍ବସ୍ବ ତଲ୍ଲୀନ ହୋଇଯାଏ। ପ୍ରେମ ଆକସ୍ମିକ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଓ ମନର ଗହନ ରାଇଜରେ ଭାବାନ୍ତର ସୃଷ୍ଟି କରେ, ଯେଉଁଠି ଦୁଇଟି ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମାରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇଯାଏ। ଜଣଙ୍କର ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ରତା ପରିଲକ୍ଷିତ ହୁଏ ଓ ଉଦ୍ଗ୍ରୀବତା ବଢି ଯାଏ। ଇଏ କି ପ୍ରେମ ଯାହା ହୃଦୟକୁ ଦହେ ଓ ମନକୁ ଚକଟେ।

ମଣିଷ ମନର ମଣିଷଟିକୁ ପାଇଲେ ସଦାବେଳେ ତାକୁ ପାଖରେ ପାଇବାକୁ ଇଛା କରେ। ଟିକିଏ ଦୂରେଇ ଗଲେ ବିରହ ବେଦନାରେ ମନ ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୁଏ। ମନେ ମନେ ଝୁରେ ନିଜର ଆପଣାର ମଣିଷଟା ଫେରି ଆସନ୍ତା କି? ଏହି ଅପେକ୍ଷା ଓ ପ୍ରତିକ୍ଷା ତା ହୃଦୟ ଭିତରେ ତା ଆପଣାର ମଣିଷଟି ପ୍ରତି ତା’ର ପ୍ରେମାନୁରାଗ ଆହୁରି ବଢାଇ ଦିଏ। ଏହି ବିଚ୍ଛେଦ ଓ ବିରହ ଆପଣାର ମଣିଷଟିର ପରଖ ଓ ନିରେଖ ଅଧିକ ହୋଇ ପାରିଥାଏ। ସେ ଜାଣି ଯାଏ ଯେ, ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ ଅଧିକ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରେମର ଗଭୀରତାକୁ ସହଜରେ ମାପି ହୁଏ। ଏହି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ବେଳେବେଳେ ଏତେ ଅସହ୍ଯ ହୁଏ ଯେ, ମଣିଷ ଆଖିରୁ ଖାଲି ଧାର ଧାର ହୋଇ ଲୁହ ବୋହିଯାଏ। ହେଲେ ସେ ସମସ୍ତ ମନର ଭାବକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରକାଶ କରି ପାରେ ନାହିଁ। ଫଳରେ ମନରେ ବେଦନା ମନରେ ମରିଯାଏ। ଅଶାନ୍ତି ଓ ଅସନ୍ତୋଷର ଦାବାନଳରେ ସେ ରାତି ଉଜାଗର ରହେ। ଦୁଖଃ ଓ ଅବସାଦରେ ସେ ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇଉଠେ। ବେଳେବେଳେ ମଧ୍ଯ ପାଗଳଙ୍କ ପରି ଚିତ୍କାର ଓ ପ୍ରଳାପ କରି ବସେ। ଏହି ତ ଭଲ ପାଇବା ଆଉ ପ୍ରେମ ଯାହା ସାଶ୍ୱତ ଓ ଚିରନ୍ତନ। ପ୍ରେମ ନଶ୍ଵର ଓ ପୁଣି ଅବିନଶ୍ଵରର ପରିକଳ୍ପନା। ପ୍ରେମ ଅମୃତର ଫଲଗୁ ଧାରା। ପ୍ରେମ ଚିତ୍ତ ବୃତ୍ତିର ଉତ୍ତରଣ।

Related posts

ନିର୍ଘାତ ନିର୍ଘୋସ

satya

ଆତ୍ମ ପ୍ରତ୍ୟୟ ନା ଆତ୍ମଶ୍ଲାଘା

satya

ଲକ୍ଷ୍ଯ

satya

Leave a Comment

Login

X

Register