ମୋ ପ୍ରେମରେ ଲାଗିଲା ନିଆଁ
—–by ସତ୍ୟ ପ୍ରକାଶ ସେଠୀ
ଆଜି କଲେଜରେ ଶେଷ ଦିନ। ଫେରୱେଲ ମିଟିଂ ପରେ କ୍ଲାସ ସସ଼୍ପେଣ୍ଡ ହୋଇଯିବ। ବାକି ରହିଯିବ କେବଳ ପରିକ୍ଷାଟା। ଆଉ ପ୍ରତିଦିନ ଦେଖାହେବ ନାହିଁ – ସହପାଠୀ, ସହପାଠିନୀ, ସାଙ୍ଗ ସାଥିମାନଙ୍କ ସହ । ଦେଖାହେବ ନାହିଁ ସରୋଜିନୀ।
ଚାହୁଁଚାହୁଁ ବର୍ଷ କେଇଟା ବିତିଗଲା, କିଛି ଜଣାପଡ଼ିଲା ନାହିଁ। ସେଦିନ ଗାଁରୁ ଯାଇ ମୁଁ ସହରରେ ପହଁଞ୍ଚିଯାଇଥିଲି ଆଉ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଓଡିଶାର ସର୍ବପୁରାତନ ଓ ସର୍ବପ୍ରଶିଦ୍ଧ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନ ବାଣୀବିହାରରେ ମୋ ପାଠ ପଢା। ମନରେ ଅନେକ ସ୍ଵପ୍ନ – ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପ୍ରଥମ ହୋଇ ଡିଗ୍ରୀଟା ମୁଁ ହାସଲ କରିବି। ବାପା ମାଆଙ୍କର ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ସାକାର ହେବ। ପାଠ ପଢି ସାରି ମୁଁ ବଡ଼ ଚାକିରୀଟାଏ କରିବି-ଚାକିରୀ ।ମୋ ଜୀବନ ତମାମର ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନ ଫଳବତୀ ହେବ। ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କର ଆଶା ଆକାଙ୍କ୍ଷା ମଧ୍ୟ ପୂରଣ ହେବ। ଭଉଣୀଙ୍କୁ ଦେଇଥିବା କଥାଟା ରହିଯିବ। ଚାକିରୀ କଲା ପରେ ଭଲ ଜାଗା ଦେଖି ସେମାନଙ୍କୁ ବାହା କରିଦେବି। ସାନ ଭାଇକୁ ମଣିଷ ପରି ମଣିଷ କରି ଗଢି ତୋଳିବି। ସେ ସବୁ ସତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା ମୁଁ ଭଲ ପାଠ ପଢିବାକୁ ଲାଗିଲି, ପାଠ ହିଁ ପାଠ ।ପାଠ ବ୍ୟତିରେକେ ମୋତେ ଆଉ କିଛି ଦେଖା ଯାଏ ନାହିଁ ।
ହେଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ମୋ ବ୍ୟବହାର ଆଚାରରେ ଅସ୍ୱାଭାବିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା। ମୁଁ ବଦଳି ଗଲି। ଭୂଲିବାକୁ ଲାଗିଲି ସବୁ କିଛି। ଭୂଲି ଗଲି ମୋ ପରିବାର ବାପା ବୋଉଙ୍କର କଥା। ଭୂଲି ଗଲି ସେମାନଙ୍କ କଥା – କେତେ କଷ୍ଟରେ ପେଟକୁ କାଟି ପଇସା ଗଣ୍ଡାକ ପଠାଉଥାନ୍ତି ମୋ କତି ସହି ଭୀଷଣ ତାତି । ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ -” ଟୁନା ଆମର ପାଠ ପଢି ହାକିମ ହେବ- ହାକିମ “। ସେମାନଙ୍କ ଅଭାବୀ ସଂସାରର ଅଭାବ ଦୂର ହୋଇଯିବ। ହେଲେ ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନ ସ୍ଵପ୍ନରେ ରହିଗଲା। ଦାୟୀ – ପରିବର୍ତ୍ତିତ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋର ଏ ପରିବର୍ତ୍ତନ। ଗାଉଁଲିଆ ପିଲାଟା ସହରର ଚାକଚକ୍ୟ ଦେଖି ପୂରା ପଲଟି ଗଲା।
ସେଦିନ ପ୍ରଥମ କରି ଯେତେବେଳେ ଓଡ଼ିଶାର ରାଜଧାନୀ ବଡ଼ ସହର ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଆସି ପହଁଚି ଗଲି, ମନରେ ବଡ଼ ଭାବାନ୍ତର ସ୍ରୁଷ୍ଟି ହେଉଥିଲା। ସବୁକିଛି ନୂଆ ନୂଆ ପ୍ରତୀତ ହେଉଥିଲା। ଯେମିତିକି ଲାଗୁଥିଲା – ମୁଁ ଟେରା ହୋଇଯାଇଛି, ସବୁ କିଛି ଅଲଗା ଅଲଗା। ସତେକି ଲାଗୁଥିଲା ମୁଁ ଯେମିତି ଗୋଟେ ଚିଡ଼ିଆଖାନାରେ ପଶି ଯାଇ ଦେଖୁଛି ନୂଆ ନୂଆ ଓ ଭଳିକି ଭଳି କେତେ – ଜୀବଜନ୍ତୁ। ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ – ଧନ୍ୟ ହୋଇଗଲା ମୋ ଜୀବନ। ସତେ କ’ଣ ଗାଁ ଓ ସହର ଭିତରେ ଏତେ ଫରକ ଥାଏ କି? ଛାଡ଼ ସେ ସବୁ କଥା, ଯେତେବେଳେ ଗାଁ ଭାଲୁ ସହର ପହଁଚି ଯାଇଛି, ସେ ତ ସହରର ବେଉରା ନେବ।
ସେଦିନ ୱେଲକମ୍ ସେରିମୋନିରେ ଦେଖିଲି ସହରର ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ପ୍ରଜାପତି – ବହୁତ। ରୁପର ପସରା ଧରି ଘୂରି ବୁଲୁଥିଲେ, ଭ୍ରମିତ ହୋଇଗଲି। ସରୋଜିନୀ ମୋ ସହପାଠିନୀ। ଭାରି ସୁନ୍ଦରୀ, ରୂପବତୀ – ସେ। ଘନ କୁନ୍ତଳ, ଲମ୍ବକେଶୀ- ଜଂଘ ଯାଏଁ ଲମ୍ବିଛି ଯାହାର କେଶ। ଅପରୂପ ଲାବଣ୍ୟ – ଲାବଣ୍ୟମୟୀ ସେ। ରୂପର ତୁଳନା ନାହିଁ – ଅତୁଳନୀୟା। କି କମନୀୟ ଠାଣି? ସୁନ୍ଦର ଦୀପ୍ତିମୟୀ କାନ୍ତି। ଅଙ୍ଗ ସୌଷ୍ଠବ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ। ନିମିଷକରେ ଯିଏ କୋଟି ମନ ମୀନ ନିଏ ଆକର୍ଷି ତା’ର ଅନ୍ୟ ନାମ ସରୋଜିନୀ। ତା’ର ଗୋରା ଚମକୁ ନାଲି ଡ୍ରେସ୍ଟା ଭାରି ମାନେ, ଯୋଉଟା ସେ ପିନ୍ଧିଥିଲା ପ୍ରଥମ ଦିନରେ ମୋ ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ୱେଲକମ୍ ସେରିମୋନିରେ। ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ମୋ ମନ କିଣିନେଲା। ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲେ ମୋତେ ଖାଲି ସରୋଜିନୀମୟ ଲାଗିଲା। ଉଠିଲେ ବସିଲେ ସରୋଜିନୀକୁ ଖୋଜି ବୁଲିଲି। ଶୟନେ, ସପନେ ଅବା ଜାଗରଣେ ଗୋଟିଏ ଛାୟା ମୋ ଚାରିପଟେ ଘୂରିବୁଲେ। ସେଇଟା ସତ କି ମିଛ ମୁଁ କହି ପାରିବି ନାହିଁ। ହୁଏତ ମୋର ସ୍ଵପ୍ନ ହୋଇପାରେ ଅବା ଭ୍ରମ। କିନ୍ତୁ ଛାୟାଟି ହେଉଛି ସରୋଜିନୀର।
ସେଦିନ ନାଲି ଡ୍ରେସ୍ଟା ପିନ୍ଧି ସେ ମୋତେ ବାରମ୍ବାର କଣେଁଇ କଣେଁଇ ଚାହିଁ ରହୁଥିଲା। ମୁଁ ବି ତା’ର ଆକର୍ଷଣକୁ ଏଡ଼ାଇ ନପାରି ତା ଆଡକୁ ଚାହିଁ ଦେଇଥିଲି ଆଉ ଆଖିକୁ ଆଖି ଥରେ ମିଶିଗଲା ପରେ ବୋଧହୁଏ ପ୍ରେମ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା। ତା’ପରେ ଆମ ଭିତରେ ଅନେକ ପ୍ରେମ ସମ୍ଭାଷଣ। ଭଲ ପାଇବାର ନାଟକବାଜି। ଲେଡିଜ ହଷ୍ଟେଲ ଆଡକୁ ଥିବା ସତୀ ଚଉଁରା ପାଖ ଇଁଙ୍କଲ ପଟାସ ଗଛ ମୂଳେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି ଗପର ସୁଅ, ପାର୍କ ଭ୍ରମଣ, ସିନେମା ଦେଖା, କ୍ୟାଣ୍ଟିନରେ ଖିଆପିଆ, ଗୁପ୍ ଚୁପ୍ ଓ ଦହିବରା ଟଲି ଆଗରେ ହସାହସି ଏବଂ ନୋଟ୍ ଓ ବହି ଦେବା ନେବାର ମିଛି ନାଟକ ଭିତରେ ପ୍ରେମ ଭାବର ବିନିମୟ। ବେଶ୍ ଜମୁଥିଲା। ସମୟଟା କେଉଁ ବାଟେ ଅତିବାହିତ ହୋଇଯାଉଥିଲା ଆଦୌ ଜଣାପଡୁ ନଥିଲା।
ହଠାତ୍ ଏହି ମୋହଟା ମୋର ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା ସେଦିନ ଫେରୱେଲ୍ ମିଟ୍ ଦିନ, ଯେତେବେଳେ ପ୍ରତାରଣାରେ ହେଲି ଶୀକାର। ସୁବିଧା ଉଣ୍ଡୁଥାଏ ସରୋଜିନୀ ସହିତ କଥା ହେବାକୁ।କାରଣ ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟେହ ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କର ଦେଖା ସାକ୍ଷାତ୍ ହେବ ନାହିଁ। ଦେଖା ହେଲେ ବି ହୁଏତ ଏମିତି ସୁଯୋଗ ମିଳି ନ ପାରେ ହୃଦୟ ଖୋଲି ଦୁଇ ପଦ କଥା ହେବାକୁ।
ଏତେ ଭଲ ପାଇବା ଭାବ ଦିଆନିଆ ଭିତରେ ମୋ ଭିତରେ ତ ସରୋଜିନୀ ପାଇଁ ଗଭୀର ପ୍ରେମାନୁରାଗ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ସାରିଥାଏ। ହେଲେ କେହି କାହାକୁ କହି ପାରି ନଥାଉ।ଭାବିଲି – ଆଜି ନିଶ୍ଚୟ କହିବି – “I love you”. କାରଣ ସରୋଜିନୀ ବିନା ମୁଁ ବଞ୍ଚି ପାରିବି ନାହିଁ। ସେ ହିଁ ମୋର ଭଲ ପାଇବା, ମୋର ସମସ୍ତ ପ୍ରେମ ଓ ସେ ହିଁ କେବଳ ମୋର ଜୀବନସାଥୀ। ହେଲେ ସାହସ ହେଉ ନଥଏ କହିବାକୁ। ସୁଯୋଗ ଦେଖି କହିଲି – “ସଜୁ! କାଲିଠାରୁ ତ ଆମର ଆଉ ଦେଖା ସାକ୍ଷାତ୍ ହୋଇ ପାରିବନି। ଗୋଟେ କଥା ପଚାରିବି କହିବ? ସତ କହିଲ! ତୁମେ ମୋତେ ଭଲ ପାଅ?” ସଜୁ କହିଲା – “ଆରେ ବୁଦୁ! ସେଇଟା କ’ଣ ଆଉ କହିବାକୁ ବାକି ଅଛି? ସତରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଏ।” ସେତେବେଳକୁ ଖୁସିରେ ମୋର ସୀମା ନଥାଏ। ହୃଦୟରେ ପ୍ରେମ ଭାବ ବିଗଳିତ ହେଉଥାଏ। ମନେ ମନେ ଖୁସିରେ ନାଚି ଉଠୁଥାଏ।
ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ ଆମ ଫୁସୁର ଫାସୁର କଥାବାର୍ତ୍ତା ଦେଖି ମନୋଜର ଇର୍ଷା ହେଲା କି କ’ଣ ସେ ସଜୁକୁ ଭିଡ଼ି ନେଲା ଆମ ଡିପାର୍ଟମେଣ୍ଟର ଏକ ଆଢୁଆଳ ଯାଗାକୁ। ଆଉ ସେଇ ଏକ ପ୍ରେମ ସମ୍ଭାଷଣ ଓ ପ୍ରଶ୍ନ। ଉତ୍ତରରେ ସଜୁ ମନୋଜକୁ କହୁଥାଏ – “ଆରେ ବୁଦୁ! ଏ କଥାଟା କ’ଣ ମୁହଁ ଖୋଲିକି କହିବାକୁ ପଡ଼ିବ? ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ବହୁତ ଭଲ ପାଏ। ଆଇ ଲଭ୍ ଇଉ ଡାର୍ଲିଙ୍ଗ” । ମୁଁ କୌତୁହଳ ବଶତଃ ଅନତି ଦୂରରେ ରହି ସବୁ ଶୁଣିଥାଏ ଓ ମନେ ମନେ ବିସ୍ମିତ ହେଉଥାଏ। ମିଟିଂ ସରି ସରି ଆସୁଥାଏ ମୋ ମନରେ ସରାଗ ନଥାଏ। ଖାଲି ଭାବୁଥାଏ ଭଲ ପାଇବାର ସ୍କୋୟାର ବା ଟୁ ଦି ପାୱାର 2 କୁ ନେଇ। ମିଟିଂ ଶେଷ ହେଲା ବେଳକୁ ପ୍ରଦୀପ ଡାକି ନେଲା ସଜୁକୁ ଆମ କଲେଜ ଛାତ ଉପରକୁ। ଆଉ ସେହି ଏକା କଥା ସଜୁକୁ ପଚାରିଲା। ସଜୁ ହସିହସି ପ୍ରଦୀପ ଗଳାରେ ଓହଳି ପଡି କହୁଥାଏ – “ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ବହୁତ ବହୁତ (ବହୁତ 3)ଭଲ ପାଏ ।ଆଉ ମୁଁ କେବଳ ତୁମର, ଯଦି କାହାର ଜୀବନ ସଙ୍ଗିନୀ ମୁଁ ହୁଏ, ତାହେଲେ ଖାଲି ତୁମର।”
ଏ କଥାଟା ମଧ୍ଯ ମୁଁ ଶୁଣିବାକୁ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥିଲି ଯେତେବେଳେ କି ନୁଆଁଣିଆ ଆକାଶଟା ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଛିଡି ପଡୁଥିଲା। ମନ ରାଇଜରେ ଭାବାନ୍ତରିତ -” ଏ ପ୍ରେମିକା ନା ରୂପଜୀବି?” ହେଲେ ଭାବିବାକୁ ମୋ ପାଖରେ ବେଳ ନଥାଏ। କାରଣ ପରୀକ୍ଷାଟା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ। ଦୀର୍ଘ ଦୁଇ ବର୍ଷ ଗଲା ପ୍ରେମ ବେପାରରେ। ଆଉ ରହିଲା ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ମାସର ବ୍ୟବଧାନ। ପରୀକ୍ଷାରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ହେବ। କୃତକାର୍ଯ୍ୟ ନ ହୋଇ ପାରିଲେ ସମସ୍ତ ସ୍ଵପ୍ନ ଅସାର ସାବ୍ୟସ୍ତ ହେବ । ଚେତନାଟା ହଜାଇ ଖୋଜି ପାଇଲି। ଏଣିକି ପାଠ ପଢ଼ାରେ ଧ୍ୟାନ ବାଣ୍ଟି ହୋଇଗଲା। ହେଲେ ପ୍ରେମରେ ‘ବହୁତ’ ଓ ‘ବହୁତ’ ର ସ୍କୋୟାର ଓ ‘ବହୁତ’ ର ଟୁ ଦି ପାୱାର କ୍ୟୁକୁ ନେଇ ମୋ ଅଙ୍କ କଷା ସରୁ ନଥାଏ। ଏବେ ବି ଅଙ୍କଟା ଅଛିଣ୍ଡା ହୋଇ ରହି ଯାଇଛି
ମୋ ପ୍ରେମରେ ଲାଗିଲା ନିଆଁ
ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିଲା ଭୁଆଁ।।
previous post
2 comments
My brother suggested I would possibly like this website. He used to be totally right. This submit truly made my day. You can not believe simply how a lot time I had spent for this information! Thank you!
This web site is my inhalation, really excellent style and design and perfect subject matter.