Satya Prakash
କବିତା

କିଛି ଜାଣ ନାହିଁ ତାତ

ବାପା ଦିନେ ପରା ପଚାନାଉ କରି
ବୁଲାଉ ଥିଲା ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ
ହାତ ଧରି ପୁଣି ଚଲାଇ ଶିଖାଏ
କହୁଥାଏ ଭେଦ ଦଣ୍ଡ।। 0
ଯେଉଁ ଦିନ ପୁଅ ସଳଖି ଚାଲିଲା
ମୁଣ୍ଡକୁ ପାଇଲା ହାତ
ଭୁଲିଗଲା ସବୁ କହି ପକାଇଲା
କିଛି ଜାଣି ନାହଁ ତାତ।। 1
ଟିକିଏ ଆକଟ କରି କେତେବେଳେ
କହିଦେଲେ ପଦେ ଅଧେ
ଲଙ୍କାକାଣ୍ଡ ହେଲା ରାଗ ଗରଗର
ମୁହଁ ଛିଞ୍ଚାଡିଲା ବୋଧେ।। 2
ଏମିତି ସନ୍ତାନ ଥାଇ କି ନ ଥାଇ
ବୁଝୁ ନାହିଁ ପିତୃ କଷ୍ଟ
ନିଜକୁ ମଣଇ ସର୍ବଜ୍ଞାତା ଯେଣୁ
ବୁଦ୍ଧି ହେଉ ଅଛି ଭ୍ରଷ୍ଟ।। 3
ଅଛନ୍ତି ଯେ ତା’ର ଭବିଷ୍ୟତଗଣ
କହିବେ ଯେ’ ଦିନ ମୁହେଁ
ସେଦିନ ତ ପୁଅ ବୁଝିଯିବ ବଳେ
ଶୁଣିବ ତାଙ୍କଠୁଁ ବହେ।। 4

Related posts

ଭିନ୍ନ୍ ଏକ ନୂଆ ଗଢା ସମାଜ

satya

ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ

satya

ଶୃଗାଳ ଓ ଛାଗ

satya

Leave a Comment

Login

X

Register