Satya Prakash
ଗଳ୍ପ

ଆମ ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀ

ସେଦିନ ମାର୍ଗଶିର ମାସ ଗୁରୁବାର  । ଆଗ ରାତିରୁ ଛୁଆବୋହୂଟାକୁ ନିଦ ନାହିଁ  । ସଅଳ ବିଛଣାରୁୂ ଉଠି ପଡ଼ି  ବାସି ପାଇଟିରେ ଲାଗି ଯାଇଥାଏ  । ଘରଦ୍ୱାର ଲିପା ପୋଛା ସାରିଲେ ତେଣିକି କେତେ କାମ ସବୁ ଲଟେଇ ପଟେଇ ଲାଗିଯିବ  । ଝୋଟି ଦେଇ ଘରଟାକୁ ଧୋବ ଫର୍ଫର୍ କରିବାକୁ ହେବ  । ତା’ ପରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀଙ୍କ ଉଦେ୍ଦଶ୍ୟରେ କେତେ ପୂଜା ପାର୍ବଣ  । ମନରେ ଅଫୁରନ୍ତ ଉତ୍ସବର ପାରାବାର  । ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ କାଳେ ତାଙ୍କର ଦରିଦ୍ରତା ଟଳି ଯିବ  । ଅଭାବୀ ସଂସାରଟା କୈାଣସି ପ୍ରକାରରେ ଚଳି ଯିବ  । ନୋହିଲେ ସବୁ ଅନର୍ଥ ହେବ ଯେ? ସେଥିପାଇଁ ନାନା ପୂଜାବିଧି ଉପଚାର ସଜାଡି  ଘର ସଜେଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଏ  । ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ କାହୁଁ ଥିଲା କେଜାଣି କୁଆଟିଏ ନଉତିମୂଳ ନେଉଆ ଗଛ ଉପରୁ କୁହାଟ ମାରିଲା — ‘କା-କା’  । କାଳେ ଏଇଲାଗେ କେଉଁ ଅତିଥି ଆସି ପହଁଞ୍ଚିବେ ସେଇଥିପାଇଁ ମନଟା ଖାଲି ଗୋଳେଇ ଘାଣ୍ଟି ହେଉଥାଏ  । ତହୁଁ କୁଆଡ଼ୁ ଆସି ଗୋଟାଏ ମୋଟର ଗାଡ଼ି ଘର ଆଗେ ଭଁ-ଅଁ ଡ଼ାକି ବ୍ରେକ୍ ଦେଲା  । ସେଥିରୁ ଡ଼େଙ୍ଗା, ତାଗଡ଼ା, ନିଶୁଆ ମଣିଷ ଗଣ୍ଡେ ଛଅଟା ଓହ୍ଲେଇ ପଡ଼ିଲେ । ଛୁଆବୋଉ ଛାତିରେ ଛନକା ପଶିଲା  । ପୋଲିସ୍ କଏଦୀକୁ ହୁଙ୍କାରିଲା ପରି କୁହାଟ ଛାଡ଼ିଲେ – “ଆବେ ଚଇତା ଘରେ ଅଛୁନା ……ଜଲ୍ଲଦି ବାହାରକୁ ଆ”  । ଘର ଭିତରୁ କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱରରେ ଉତ୍ତର ଆସିଲା – “ନା’ ସେ ଘରେ ନାହାଁନ୍ତି ; କ’ଣ କହୁନାହାଁନ୍ତି, ଆସିଲେ କହିଦେବି  । ତା’ କଥା କିଏ ବା ଶୁଣୁଛି ? ଡ଼େଙ୍ଗୁରା ବାଲାଟା ଘର ଆଗେ ଦୁଇ ଆଣ୍ଠୁ ମାଡ଼ି ନଥ୍ କରି ବସି ପଡ଼ିଲା  । ମନରେ ଶଙ୍କା ଉପୁଜିଲା  ।

ଘରେ ଚଇତାର ସ୍ତ୍ରୀ ଏକା ରହେ, ସ୍ୱାମୀ ତା’ର ବିଦେଶାଗତ  । ବର୍ଷେ  ଛଅ ମାସକେ କେବେ ଥରେ ଆସେ  । ଭାରି ଗରିବ ମଣିଷ  । ବନ୍ୟା ବାତ୍ୟାରେ ଚାଷ ଜମି ସବୁ ଧୋଇ ମରୁଡ଼ିରେ ଗଲା  । ପିଲା ଛୁଆଙ୍କର ଡ଼ହଳ ବିକଳ ସହି ପାରିଲା ନାହିଁ ଯେ, ସୁରାଟ ପଳାଇଲା  । ସେଠି ଗୋଟାଏ ସୂତା ମିଲରେ କାମ କରେ, ଖାଇ ପିଇ ଯାହା ଦୁଇ ପଇସା ବଞ୍ଚେ, ଘରକୁ ପଠାଏ  । ଘରେ ବୁଢ଼ା ବାପା ମା ଦିଟା କୁ ମିଶାଇ ପାଞ୍ଚ ପ୍ରାଣୀ କୁଟୁମ୍ବ  । କୈାଣସି ପ୍ରକାରରେ ଦୁଃଖେ-ସୁଖେ ଅଭାବୀ ସଂସାରଟା ଚଳିଯାଏ ।

ସେଦିନ ସୋସାଇଟି ବାଲା ଘର ଆଗେ ଡ଼େଙ୍ଗୁରା ପିଟି ଦେଲେ, ଆଗରୁ କିଛି ଖବର ଅନ୍ତର ନାହିଁ  । ହଠାତ୍ ଡ଼େଙ୍ଗୁରା ଶବ୍ଦଟା ଶୁଣି ଛୁଆ ବୋହୂଟା ଚମକି ପଡ଼ିଲା  । ତାଙ୍କର କୁଆଡ଼େ ବଡ଼ ଅଫିସର ସବୁ ଆସିଥାନ୍ତି । ଖାଲି ଫଁ-ଫଁ ଡ଼ାକୁଥା’ନ୍ତି । ଦଳେ ତାଙ୍କୁ ଜଗିକି ବସିଥାନ୍ତି  । ହଁ ସାର୍, ଆଜ୍ଞା ସାର୍ ବୋବାଉଥାନ୍ତି । ଆଉ ଦଳେ ଘର ଆଗରେ ଖାଲି ପଇଁତରା ମାରୁଥାନ୍ତି  । ଗୀଧ ଶବକୁ ଜଗି ବସିଲା ପରି ଘରଟା ଉପରେ ଅନିଷା ରଖିଥାନ୍ତି । କ’ଣ ମେଞ୍ଚାଏ ଗାରେଇ ପକାଉଥାନ୍ତି  । କହିଲେ –ଘରେ କିଏ ଅଛ ନୋଟସ୍ ଧର  । ନାଲି ନୋଟିସ୍ ଗୋଟାଏ ଧରାଇ ଦେଲେ  । କହିଲେ — ଦାବୀ ମୁତାବକ ପଇସା ପଇଠ କର ନୋହିଲେ ଘରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଜିନିଷ  ଜବତି କରେଇ ଦିଅ  । ଛୁଆ ବୋହୂଟା କିଛି ଉପାୟ ନ ପାଇ ୟାଡ଼େ ସିୟାଡ଼େ ଧାଇଁଲା  । ବାର ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରସ୍ଥ ହେଲା  । କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ନେହୁରା ହେଲା  । ଉପାୟଟା ବତାଅ ବା ପଇସା କଉଡ଼ି ସାହାଯ୍ୟ  ହୁଅ — କହିଲା  । ହେଲେ କେହି କିଛି କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ  । ଏତେ ଗୁଡ଼ାଏ ପଇସା କିଏ ବା ହଠାତ୍ କେଉଁଠୁଁ ଆଣିବ ? ଶେଷରେ ଘରଟା କୋରକ ହୋଇଗଲା  । ଘରର ଯାବତୀୟ ଜିନିଷ ଧରି ସୋସାଇଟି ଅଫିସ୍ ନେଇଗଲେ । ମାନ ସମ୍ନାନ ସବୁ ଗଲା  । ଖାନ୍ଦାନ ଘରର ଇଜ୍ଜତ୍ଟା ସବୁଠାରୁ ବଡ଼  । ଗରୀବ ହେଲେ ହେଁ ଅପଦସ୍ତ ହେବାକୁ କିଏ ବା ଚାହେଁ? ବାର ଲୋକ ବାର କଥା କହିଲେ  । ଶ୍ୱଶୁର ବୁଢ଼ାଟା ଏସବୁକୁ ସହି ପାରିଲା ନାହିଁ  । ପିଣ୍ଡାଟାରେ ବସି ବସି ତା’କୁ ମଟକା ମାରି ନେଲା  । ସେଇଠି ସିଏ ଟଳି ପଡ଼ିଲା  । ହୃଦ୍ଘାତ କାରଣରୁ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କଲା  । ଛୁଆ ବୋହୂଟା ଗେରସ୍ତ ପାଖକୁ ତାର ପଠାଇଲା  । ଦଶ-ପନ୍ଦର ଦିନକେ ଚଇତା ଆସିଲା  । ଅନ୍ତେଷ୍ଟି କ୍ରିୟା ଭଲରେ ସଂପାଦିତ ହୋଇଗଲା  । ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ଯେଝା ବାଟରେ ଯେଝା ସଳଖିଲେ  । କ୍ରିୟା କର୍ମ ସାରି ଚଇତା ଘଟଣାଟିକୁ ତନ୍ଖିବା ଆରମ୍ଭ କଲା  । ଧିର ମସ୍ତିଷ୍କରେ ସବୁ କଥା ପଚାରି ବୁଝିଲା  । ସ୍ତ୍ରୀକୁ ପଚାରିଲା — ସୋସାଇଟି ସେକ୍ରେଟାରୀ ତୁମକୁ ପଇସା କଉଡ଼ି ବା ସାର ଭଲ ମନ୍ଦ କିଛି ଦେଇଥିଲା କି ? ସ୍ତ୍ରୀ ମନାକଲା  ।

ସୋସାଇଟି ଅଫିସରେ ସେକ୍ରେଟାରୀ ଅକାନୁ ଓ ଆସିଷ୍ଟାଣ୍ଡ ସେକ୍ରେଟାରୀ ଅକାଲୁକୁ ଦେଖା କରି ସବୁକଥା ବୁଝିଲା  । ସେମାନେ କହିଲେ –ଆମେ କିଛି ଜାଣି ନାହୁଁ  । ପୂର୍ବତନ ସେକ୍ରେଟାରୀ ଅଧିକାରୀ ବାବୁଙ୍କ ସମୟରେ ୠଣ ଲଗାଣ ହୋଇଥିଲା । ଯାହା ଗୋଳମାଳ ତାଙ୍କ ସମୟରେ ହୋଇଥିବ ।

ବିଭିନ୍ନ ସରକାରୀ ଅଫିସ୍ ଓ ବ୍ୟାଙ୍କ୍ ଯାଇ ଶେଷରେ ନିରାଶ ହୋଇ ଫେରିଲା । ମୁଣ୍ଡର ହାତ ଦେଇ ବସି ପଡ଼ିଲା  । ସମସ୍ତେ କହିଲେ– ତୁମେ ତ ବୁଦ୍ଧି ହଜାଇ ସମସ୍ତ କାଗଜ ପତ୍ରରେ ଆଗୁଆ ଦସ୍ତଖତ କରି ସାରିଛ । ଆଉ ତୁମକୁ କିଏ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ । ବରଂ ସୁଧ ଗଣ୍ଡାକ ଦେଇଦିଅ । ପି.ଟି. କରି ତୁମକୁ ପୁନଃ ୠଣ ଲଗାଣ କରି ଦେବା, ୠଣ ରାଶିଟା ସିନା ବଢ଼ି ଯିବ, ହେଲେ ଲୋନ୍ଟା  କରେଣ୍ଟ ହୋଇଯିବ  ।

ଚଇତା ସ୍ତ୍ରୀ ଆମ ଗାଁ ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀର ସଦସ୍ୟା  । ସେ ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟାଙ୍କୁ ଏକାଠି କଲା  । ସବୁ ଘଟଣା ଗୋଟି ଗୋଟି ଖୋଲି  କହିଲା– ଯେ ତା’ ସ୍ୱାମୀ ବିଦେଶ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଜମିରେ ସାର ମୁଠାଏ  ପକାଇବାକୁ ସୋସାଇଟି ଅଫିସ ଯାଇଥିଲା  । ୠଣ କରିବାକୁ ଚାହିଁଲାରୁ ସେକ୍ରେଟାରୀ ଦରଖାସ୍ତ କରିବାକୁ କହି ଚେକ୍ ପ୍ରଭୃତି ବିଭିନ୍ନ କାଗଜ ପତ୍ରରେ ଆଗୁଆ ଦସ୍ତଖତ ସବୁ କରି ରଖିଲା  । ଜମି ଜମା କାଗଜ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ ସବୁ ରଖିଲା । କହିଲା– ତୁମେ ତ ଘରେ ରହି ପାରିବ ନାହିଁ  । କାଗଜ ପତ୍ର ଲେଖା-ଲେଖି କାମ ସବୁ ସାରି ଦେବା, ପରେ  ଆସିଷ୍ଟାଣ୍ଟ ସେକ୍ରେଟାରୀ ସାର  ପଇସା କଉଡ଼ି ଭଲ ମନ୍ଦ  ସବୁ  ନେଇ ଘରେ ଦେଇ ଆସିବ  ।

ସାର ତ ମିଳିଲା ନାହିଁ  । ହେଲେ କାଗଜ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ ଫେରାଇଲେ ନାହିଁ  । ଆଜି ଦେବେ କାଳି ଦେବେ କହି ତିନି-ଚାରି ବର୍ଷ ବିତିଗଲା  । ୠଣ ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ — ଭାବି, ଆମେ ସେ କଥା ଭୁଲି ଯାଇଥିଲୁ  । ସହଜେ ତ ମୁଁ ମାଇପି ଲୋକ । ବାହାର କଥା କିଛି ବୁଝେ ନାହିଁ  । ସିଏ ବର୍ଷେ ଛଅ ମାସକେ କେବେ ଆସିଲେ ପଚାରନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଏପଟ ସେପଟ କହି ବହଲେଇ ଦିଅନ୍ତି  । ଏବେ ଆମେ କ’ଣ କରିବୁ  । ଆମ ଉପରେ ତ ଟ. ୧୯୦ ୪୨/ଙ୍କାର ୠଣର ବୋଝ  । ୠଣ ଯନ୍ତାରେ ପଡ଼ି ଛଟପଟ ହୋଇ ମରିବା ବ୍ୟତୀତ ଆମର ବା ଉପାୟ କ’ଣ ଅଛି କରି ପାରିବୁ । ଆମ ସଂସାରଟା ଭାସି ଯିବ କହି କାନ୍ଦି ପକାଇଲା  ।

ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟା ଘଟଣାଟା ଭଳଭାବେ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କଲେ ସମସ୍ତେ କହିଲେ– ସମସ୍ତେ ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ଛାଞ୍ଚୁଣୀ ଧରି ସୋସାଇଟି ଅଫିସ ଚାଲ   । ସବୁ ସମାଧାନ ସେଇଠି ହେବ  ।

ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତି ମୁତାବକ ତା’ ପରଦିନ ସମସ୍ତେ ସୋସାଇଟି  ଅଫିସରେ ପହଁଞ୍ଚିଗଲେ  । ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଛାଞ୍ଚୁଣି ଉପରକୁ ଉଠାଇ ପଚାରିଲେ ସତ ଘଟଣାଟା ଠିକ ଠିକ୍ କୁହ; ନୋହିଲେ ଛାଞ୍ଚୁଣୀ ପାହାର ସମ୍ଭାଳ। ଭୟରେ  ଥରି ଥରି ଅକାନୁ ଓ ଅକାଲୁ ଗୋଡତଳେ ପଡ଼ିଗଲେ  । ସବୁ ଘଟଣା ଫିଟାଇ କହିଲେ  । ପୂର୍ବତନ  ସେକ୍ରେଟାରୀ ଓ ଆସିଷ୍ଟାଣ୍ଟ ସେକ୍ରେଟାରୀ ଚଇତାର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ଫାଇଦା ଉଠାଇ ତା’ ନାଁରେ ୠଣ ଉଠାଇ ହଜମ କରିଦେଇଛନ୍ତି  । ନୂଆ ସେକ୍ରେଟାରୀ  ଆସି ନୋଟିସ୍ ଲଗାଇ କୋରକ କେସ୍ ପଠାଇଲା  ।

ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀର ସଦସ୍ୟା ମାନେ  ପ୍ରଥମ ସଫଳତାରେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇ ଉଠିଲେ । ଅଫିସରେ ତାଲା ପକାଇ ଜଗିକି ବସିଲେ । ଚାରି ଆଡ଼କୁ ପତ୍ର ପ୍ରେରଣ କରି କଥାଟାର ସମାଧାନ ପାଇଁ ଜିଦ୍ ଧରି ବସିଲେ  । ପୋଲିସ୍ ବାଲା ପୁଞ୍ଜାଏ ଖଣ୍ଡ ପହଞ୍ଚି ଗଲେ । ଘଉଡ଼ାଇବାର ଅପଚେଷ୍ଟା ଚଳାଇଲେ  । ହେଲେ ସିଏ କି ହଟନ୍ତି  । ସେମାନେ ତ ନଛୋଡ଼ ବନ୍ଧାର ଦଳ  । କଥାଟା ଚାରିଆଡ଼େ ପ୍ରଘଟ ହୋଇଗଲା  । ବଡ଼ ବଡ଼ ପତ୍ର ପତ୍ରିକା  ଓ ସମ୍ବାଦ ପତ୍ରରେ ସମ୍ବାଦ ଛାପି ହୋଇଗଲା । ଗାଁ ଠାରୁ ବିଧାନ ସଭା ଯାଏଁ ହୁଲ୍୍ସ୍ତୁଲ୍ ହେଲା  । ବଡ଼ ଅଫିସର ମାନଙ୍କ ପଦବୀ ବି ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇ ଉଠିଲା  । ସମସ୍ତେ ଆସି ଘଟଣା ସ୍ଥଳରେ ଭିଡ଼ ଜମାଇଲେ  । କେତେ ପ୍ରକାର ପ୍ରଲୋଭନରେ ପ୍ରଲୋଭିତ ବା ପ୍ରତାରଣାରେ ପ୍ରତାରିତ କରି ଧର୍ମଘଟ ଓ ଅନଶନକୁ ଭଙ୍ଗୁର କରିବାର ବୃଥା ଚେଷ୍ଟା କଲେ  । ଶେଷରେ ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀର ଦୃଢ଼ତା ନିକଟରେ ସମସ୍ତେ ହାର ମାନିଲେ  । ଅକାଲୁ ଓ ଅଧିକାରୀ ଦ୍ୱୟଙ୍କୁ ଯୁଗ୍ମ ଦେୟ ଦେବାକୁ ଦାୟୀ କରାଗଲା  । ସମବାୟ ଆଇନର ୬୫ ଧାରାରେ ତଦନ୍ତ ଚାଲୁ ରହିଲା  । ଏହିପରି ଅନେକ ବେନାମୀ ଓ ଅନିୟମିତ ୠଣ କାରବାର ସବୁ ପଦାକୁ ଆସିଲା  । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ତୁସରପାତ କରାଯାଇଥିବା ଜଣାଗଲା  । ଫଳରେ ଅକାଲୁ ଓ ଅଧିକାରୀ ଦ୍ୱୟଙ୍କୁ ସସ୍ପେନ୍ସନ ଅର୍ଡ଼ର ଧରାଇ ଦିଆଗଲା  । ଉଭୟ କାନ୍ଦୁଣୁ-ମାନ୍ଦଣୁ ହୋଇ ଚାକିରୀରୁ ହାତ ଧୋଇ ସିନା ଘରେ ବସିଲେ  । ସମସ୍ତେ କିନ୍ତୁ ସଭାପତିଙ୍କୁ ଉପରକୁ ତୋଳି ଧରି କିନାରା ଲଗାଇଲେ — “ଆମ ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀ ସବୁଠୁ ନିଆରା  । ଗୋଟି ଗୋଟି କରିବ ସବୁକୁ ସିଧା”  ।

ସଭାପତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶାନ୍ତ ରହିବାକୁ ଇଙ୍ଗିତ ଦେଇ ଖାଲି ପଦୁଟିଏ କହିଲେ  ଚଇତା ଆଉ ତା ସ୍ତ୍ରୀ ଭାଗ୍ୟରେ ଯେଉଁ ହିନସ୍ତା ଘଟିଲା ତାହା ଆଉ କାହା ଭାଗ୍ୟରେ ଯେ ନଯୁଟିବ ତାହା କିଏ ବା କହିବ ? କଣ କରିବ ଆମ ଆଇନ୍ଟା ତ ସେଇଆ  । ପରକୁ ଦୋଷ ଦେଇ ଲାଭ କଣ ? ଚୋରକୁ ସିଆଣିଆ କରିବାଟା ତ ଆମେ ତାଙ୍କୁ ସିଖାଇଛେ  । ତେବେ ସମସ୍ତେ ସଚେତନ ନ ହେଲେ ହିନସ୍ଥା ହେବାଟା ହିଁ ସାର  । ଚୋରକୁ ମାନ ମାରି ଖପରାରେ ଖାଇଲେ କିଏ ଆଉ ଚଳିବ ? ଆପଣା ହୁସିଆରରେ   ଆପେ ଚଳ  । ତେଣିକି ଆଇନର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉ କି ନ ହେଉ। ହେଲେ ଆମେ ଏକାଠି ହେବା, ଏକାଠି ଲଢିବା, ଦେଶରୁ ଦୁର୍ନୀତି ଓ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ଦୂର କରି ଦେଶକୁ ପ୍ରଗତି ପଥରେ ଆଗେଇ ନେବା।

Related posts

ମା’ମଲା ମାମଲା ଫିଟ୍

satya

ସବୁତ ବାନୁଆ

satya

ଏପଟେ ଜ୍ୱାଇଁ ସେପଟେ ବୋହୂ ବୁଢ଼ାଟି ବିଚରା କରିବ କ’ଣ

satya

Leave a Comment

Login

X

Register