Satya Prakash
କବିତା

କରିଦେ ଲାଘବ

ଜୀବନ ତମାମ କେତେ ଯେ କଷଣ

ସବୁ ପରା ସେ ସହିଛି

କାହାକୁ ଦେଇନି ଦୁଃଖ ମୁଁ କହିନି

ସୁଖ ବାଣ୍ଟି ଯେ ଥକିଛି।। 1

ତଥାପି ମେଣ୍ଟିନି ମୋଠୁଁ ପ୍ରାପ୍ତି ଆଶା

ପଳ ପଳ କରି ଝୁଣେ

ଏଡ଼େ ସ୍ୱାର୍ଥ ଅନ୍ଧ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନ

ନାହିଁ ତା’ର ଦୟା କେଣେ।। 2

ପ୍ରତିବାଦ କେବେ ନା ଥିଲା ନା ଅଛି

ତା’ ବୋଲି ସେ ନେବ ଲୁଟି

ଗୋଟା ପୁଣି ମୋତେ ନିଶେଷି ଶୋଷିବ

ବାଟର କରିଣ ମାଟି ।। 3

ତେବେବି ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ନାହିଁ ତା’ର ମନେ

ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟଟି  ଏଡ଼ିକି

ମାନବର ଗୁଣ ଏଡ଼େ ନିମ୍ନ ଅତି

କେମିତି ପାରନ୍ତି ରୋକି? 4

ରୋଧୀବାକୁ ବଳ ତୋର ଏକା ସିନା

ତୁ ସିନା ଚାହିଁଲେ ହେଲା

ତୋର ନାହିଁ ଚିନ୍ତା ମାନବରେ ପରା

ବସିଲେ ଶାନ୍ତିରେ ଗଲା।। 5

ପାରୁନି ଆଉ ମୁଁ ଚାଲି ଚାଲି ଥକି

ଦେଇଦେ ମୋତେ ତୁ ମୁକ୍ତି

ଯାତନାର ଭାରା କରିଦେ ଲାଘବ

ମିଳିଯାଉ ଟିକେ ଶାନ୍ତି।। 0

 

 

Related posts

ଜଗତ ବେଭାର

satya

ବନ୍ଧୁ bandhu

satya

ଆମ ଗାଁ ହାଲଚାଲ

satya

Leave a Comment

Login

X

Register