ଜୀବନ ତମାମ କେତେ ଯେ କଷଣ
ସବୁ ପରା ସେ ସହିଛି
କାହାକୁ ଦେଇନି ଦୁଃଖ ମୁଁ କହିନି
ସୁଖ ବାଣ୍ଟି ଯେ ଥକିଛି।। 1
ତଥାପି ମେଣ୍ଟିନି ମୋଠୁଁ ପ୍ରାପ୍ତି ଆଶା
ପଳ ପଳ କରି ଝୁଣେ
ଏଡ଼େ ସ୍ୱାର୍ଥ ଅନ୍ଧ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନ
ନାହିଁ ତା’ର ଦୟା କେଣେ।। 2
ପ୍ରତିବାଦ କେବେ ନା ଥିଲା ନା ଅଛି
ତା’ ବୋଲି ସେ ନେବ ଲୁଟି
ଗୋଟା ପୁଣି ମୋତେ ନିଶେଷି ଶୋଷିବ
ବାଟର କରିଣ ମାଟି ।। 3
ତେବେବି ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ନାହିଁ ତା’ର ମନେ
ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟଟି ଏଡ଼ିକି
ମାନବର ଗୁଣ ଏଡ଼େ ନିମ୍ନ ଅତି
କେମିତି ପାରନ୍ତି ରୋକି? 4
ରୋଧୀବାକୁ ବଳ ତୋର ଏକା ସିନା
ତୁ ସିନା ଚାହିଁଲେ ହେଲା
ତୋର ନାହିଁ ଚିନ୍ତା ମାନବରେ ପରା
ବସିଲେ ଶାନ୍ତିରେ ଗଲା।। 5
ପାରୁନି ଆଉ ମୁଁ ଚାଲି ଚାଲି ଥକି
ଦେଇଦେ ମୋତେ ତୁ ମୁକ୍ତି
ଯାତନାର ଭାରା କରିଦେ ଲାଘବ
ମିଳିଯାଉ ଟିକେ ଶାନ୍ତି।। 0