Satya Prakash
କବିତା

ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ

ବାପା! ତୁମେ ଯେଣୁ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ

ତୁମ କର୍ମ ପ୍ରବଣ ଜୀବନାଦର୍ଶ

ମୋ ପାଇଁ ପାଲଟେ ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ

ତୁମ ହାତ ଧରି ଚାଲେ କେଯାଏଁ ବାଟ

ଶିଖିଛି ତ ତହୁଁ କେତେ ଦୁନିଆରଦାରି

ତୁମ ଲାଳନ ପାଳନେ, ପ୍ରତିପୋଷଣେ

ମୁଁ ସୃଷ୍ଟ, ସମୃଦ୍ଧ, ଲବ୍ଧ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ

ତୁମେ ନଦେଇ ଯେଣୁ ଦେଇଛ ପୁଣି

ମୋ ଓଷ୍ଠେ ଭାଷା ମୋ କରେ ଲେଖନୀ

ମୁଁ ଲେଖୁଥିବି ବଞ୍ଚଛି ତୁମୁ ସ୍ମରି

ତବ ପାଦ ପଦ୍ମେ ରହୁ ସଦା ଲୟ

ଦୋଷାଦୋଷ ମୋର କର କେତେ କ୍ଷମା

ତୁମଠୁଁ ବଂଚିବାର କଳାଟା ଶିଖି

ଦୁନିଆଟାକୁ ଖୁବ୍ ଭଲ ପାଏ ବେଶି

ମାଗୁ ନାହିଁ କିଛି ମାଗୁଛି ଏତିକି

ଦିଅ ହେ! ମୋତେ ଆର୍ଶୀବାଦ ତେତିକି ।

Related posts

ମଧୁ ବାରିଷ୍ଟର

satya

ସେ କ’ଣ ମୋ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ

satya

ଏମ୍ ଓ ୟୁ MOU

satya

Leave a Comment

Login

X

Register