ହୃଦୟ ଥଳିରେ ନାହିଁ ରଖିବାକୁ ଦୁଃଖ ଅବସାଦ ଏତେ ହୃଦୟଟି ଅଟେ ସୁନ୍ଦର ଫରୁଆ ଗୋଲାପ ସ୍ନିଗ୍ଧତା ଯେତେ।। 1 ହୃଦୟବାନର ହୃଦୟରେ ପରା ମାନବତା ଭରପୂର ହଳାହଳ ବିଷ ନାହିଁ ତା’ର ପାଶେ

ମାତ ହିଙ୍ଗୁଳାଈ      ନମଇ ଚରଣେ ଦେଇ ଭକତି ସୁମନ ଅଜ୍ଞାନ ପରାଏ        ଜାଣେ ନାହିଁ କିଛି ଧ୍ୟାତ ଧ୍ୟାନୀ ଧ୍ଯେୟେ ଧ୍ଯାନ ।।1 ନୀତି ନିୟମର  

ସମ୍ପର୍କର ସ୍ଵରୂପ ଯେ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ହେଲେ ହେଁ ଆମେ ଅକ୍ଷମ ଉତ୍ତରର ତାଡ଼ନାରେ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତ ଖୁବ୍ ବେଶି ଅନର୍ଗଳ। 1। ଠିକ୍ କେଉଁଦିନ ଗଢ଼ା ହେଲା ନିଅଁ ତୁମ – ଆମ

ଦିବାକରର ଅତି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଔଜ୍ଜଲ୍ୟରେ ଲଣ୍ଠନର ମିଞି ମିଞ ଆଲୁଅ ଯେସନେ କ୍ଷୀଣ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ଭାତି ପ୍ରତୀତ ହୁଏ ପ୍ରାୟେ ଅତୁଳ କବିତା ମୋର ଅପାଂକ୍ତେୟ ବୋଧେ।। ମିଟି ମିଟି କ୍ଷୁଦ୍ର ଜୁଳଜୁଳିଆ ପୋକର

ସଭିଏଁ ଯାଆନ୍ତି ଏଠି ଏକାପରି ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁ ଢାଳି ପାରିବେନି ଯେଣୁ ରହି କେହି ପୁଣି ସବୁକାଳ ସାଥୀ ହୋଇ। । ତଥାପି ପାଲଟେ ନୟନାଶ୍ରୁ ତବ ଶତ ବୃଶ୍ଚିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା କେମନ୍ତ ସହିବି