Category : ଗଳ୍ପ
ଶୀତଳ ତୁଣ୍ଡି
ଯୈାତୁକ, ଯୈାତୁକ, ଓଃ-କି ପ୍ରଚଣ୍ଡ– ଏ ? କି ଭୟଙ୍କର — ଏ ଶବ୍ଦ? ନା-ନା.. ଆଉ ଚଳି ହେବ ନାହିଁ, ଆଉ ବଞ୍ଚିହେବ ନାହିଁ– ଏ ସଂସାରରେ । ଯେଉଁ ଆଡ଼େ ଚାହଁ
ଆଲୋକର ଅନ୍ତରାଳେ
ଦିନାନ୍ତ ସ୍ପର୍ଶ କରିଥିଲା ନଈ ବନ୍ଧର ତଳେ କ୍ରମଶଃ । ରଜନୀର ସଙ୍ଗମକୂଳ ଦିନକର ଆବେଗମୟ ପ୍ରାଣରେ ଗତିଶୀଳ ହେଉଥିଲେ । ରକ୍ତ ଅରୁଣିମାର ରଙ୍ଗ ସାଗରରେ ସନ୍ତରଣ କରୁଥିଲା ଧରଣୀର ପୁଲକିତ
ଆମ ସ୍ୱୟଂ ସହାୟିକା ଗୋଷ୍ଠୀ
ସେଦିନ ମାର୍ଗଶିର ମାସ ଗୁରୁବାର । ଆଗ ରାତିରୁ ଛୁଆବୋହୂଟାକୁ ନିଦ ନାହିଁ । ସଅଳ ବିଛଣାରୁୂ ଉଠି ପଡ଼ି ବାସି ପାଇଟିରେ ଲାଗି ଯାଇଥାଏ । ଘରଦ୍ୱାର ଲିପା ପୋଛା ସାରିଲେ ତେଣିକି
ବିଜିତା ଆରୋହିଣୀ
ସେଦିନ ମଧୁରାତି । ବର କନ୍ୟାର ମନ ଦୋଳି ଉଡ଼ି ଯାଉଥିଲା କାହିଁ କେଜାଣି ଦୂରକୁ ଦିଗହରା ମାଧବୀ ଫୁଲର ଗଂଧ ଏବଂ ଝରକା ଫାଙ୍କର ଛିଟା ଛିଟା ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି ମଧୁ ରାତିର ପ୍ରତ୍ୟେକ
ନୀଳ ଗଗନର ପଥିକ
ମୋଡ଼ି ମୋଡ଼ି ହୋଇ ପାହାଡ଼ ଚୂଡ଼ା ବଢ଼ିଯାଇଥିଲା ଉପରକୁ –ଢେର ଉପରକୁ । ସେଇଠି ସେ ଆକାଶ ଛୁଁଏ, ମେଘର ବାଟ ଅଟକାଏ, କେତେ ପଶୁ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ବସା ହୁଏ । ପୁଣି ଆକାଶଟା
ଅସ୍ତାଚଳର ସୂର୍ଯ୍ୟ
ଗୋଧୂଳିର କ୍ଷୀଣପ୍ରଭା ରବି । ଅସ୍ତାଚଳର ସିଂହାସନ ବ୍ୟସ୍ତଥିଲା ବୁଣିବାରେ ରକ୍ତ ମୁରୁଜର ନୀଡ଼ ।ସୁନା ପତିରିଆ ଖରା ତଳେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ହସି ଉଠିଲେ ବୃଦ୍ଧ ସୂର୍ଯ୍ୟମଣି-ସଇତାର ଭାଇ । ଅସ୍ତାଚଳର ଦୋଳିରେ