Satya Prakash

Category : କବିତା

କବିତା

ଦୁଷ୍କର

satya
ସମ୍ପର୍କର ସ୍ଵରୂପ ଯେ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ହେଲେ ହେଁ ଆମେ ଅକ୍ଷମ ଉତ୍ତରର ତାଡ଼ନାରେ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତ ଖୁବ୍ ବେଶି ଅନର୍ଗଳ। 1। ଠିକ୍ କେଉଁଦିନ ଗଢ଼ା ହେଲା ନିଅଁ ତୁମ – ଆମ
କବିତା

କବିତା ଦଅଣା

satya
ଦିବାକରର ଅତି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଔଜ୍ଜଲ୍ୟରେ ଲଣ୍ଠନର ମିଞି ମିଞ ଆଲୁଅ ଯେସନେ କ୍ଷୀଣ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ଭାତି ପ୍ରତୀତ ହୁଏ ପ୍ରାୟେ ଅତୁଳ କବିତା ମୋର ଅପାଂକ୍ତେୟ ବୋଧେ।। ମିଟି ମିଟି କ୍ଷୁଦ୍ର ଜୁଳଜୁଳିଆ ପୋକର
କବିତା

ବିଦାୟ ବେଳାରେ ମାଗୁଛି ମେଲାଣି

satya
ସଭିଏଁ ଯାଆନ୍ତି ଏଠି ଏକାପରି ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁ ଢାଳି ପାରିବେନି ଯେଣୁ ରହି କେହି ପୁଣି ସବୁକାଳ ସାଥୀ ହୋଇ। । ତଥାପି ପାଲଟେ ନୟନାଶ୍ରୁ ତବ ଶତ ବୃଶ୍ଚିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା କେମନ୍ତ ସହିବି
କବିତା

ମନ ପରା ଗଙ୍ଗା ଜଳ

satya
ବହୁ ଦରକାରୀ ଜାଣି ରଖିଥାଅ ହେଲେ ହେଉ ତ୍ରୁଟି ଜନେ ଆଚରଣେ ଅବା କ୍ରିୟା କ୍ରମେ କିନ୍ତୁ ହୃଦ ଥାଉ ଠିକ୍ ସ୍ଥାନେ।। ହୃଦୟ ଯାହାର ଅଟଇ ନିର୍ମଳ ମନ ପରା ଗଙ୍ଗା ଜଳ
କବିତା

ମନ ପାରା mana para

satya
ଜଗତର ନାଥ ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ତୋତେ ନେଇ କାବ୍ୟ ଲୀଳା କେତେ ରୂପେ କବି ନାନା ଭାବେ ଗୁନ୍ଥେ ଭଜନ ଜଣାଣ ମାଳା । ତୋ କଥାଟା କିନ୍ତୁ ପଡିଲେ ମୋ ମନେ ଅଭିମାନେ
କବିତା

ପୀଡ଼ା ହୟାନ୍ତକ

satya
ଫର୍ମାଲିନ୍ ଖାଇ ମଲେଣି ଥୋକେ ତ ମରିବେ ଆହୁରି କେତେ ନିଦୁଆ ରାଇଜେ ନିଦ ତ ଭାଜେନି ସରକାର ଭାରୀ ଚେତେ।। ଫର୍ମାଲିନ୍ ବିକା ଆନ୍ଧ୍ର କାରବାର ଛଳ ପଣ ଆସାମେ ନା ହେଲେ
କବିତା

ଅକଲ ମୁଣ୍ଡା

satya
ସମସ୍ତେ ଧାଆଁନ୍ତି ଆତ୍ମ ପରିଚିତି ଅର୍ଥ ଯୌବନ ଲାଳସେ ପଦ ପଦବୀରେ ସୁଉଚ୍ଚ ସୋପାନ ନଥାଉ ମାନବତା ସେ ।। ହେଲେ ସବୁଠାରୁ ଖୁସିର ମଣିଷ ଭୂ’ରେ ସେହୁ ଏକ ଜନ ଯିଏ ବୁଝେ

Login

X

Register