ଆତ୍ମଗ୍ଳାନୀର ଶୀକାର
ସେଦିନ ଥିଲା ଆଦ୍ୟ ବସନ୍ତର ଏକ ମନୋରମ ସୁପ୍ରଭାତ । ଶୀତ ମିଶା ସୁଲୁସୁଲୁ ମୃଦୁ ସମୀରଣ ଦେହରେ ଶିହରଣ ଖେଳାଉଥାଏ । ସୂର୍ଯ୍ୟର ରକ୍ତିମ ଆଭାରେ ଚୁତର୍ଦ୍ଦିଗ ରଙ୍ଗାୟିତ ହୋଇଥାଏ । ରାତ୍ରିର
କୁନା ବାପା ତୁମେ କିଛି ଜାଣିନ
କୁନା ବାପାର ଭାରି ବଢିଆ ଚାକିରୀ । ସରକାରୀ ଘରର ସେ କିରାଣୀ । ନିତି ଶେଯରୁ ଉଠି, ଅଫିସ୍ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି; ଫେରିଲା ବେଳକୁ, ରାତି ଅଧ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତଥାପି
ସବୁତ ବାନୁଆ
ମୁଁ ସେଦିନ ଘଟଣା କ୍ରମେ ଯାଜପୁର ଯାଇଥାଏ । ଦେଖିଲି; ପ୍ରଚାର ପତ୍ର ବଣ୍ଟା ଚାଲିଥାଏ । – ‘ତୁମେ ଦେଶର ଅଭିବୃଦ୍ଧି କହି, ଶିଳ୍ପପତିରେ ଦେଲ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି, କଳିଙ୍ଗନଗରରେ ବିକ୍ଷୋଭକାରୀଙ୍କ ଉପରକୁ ବନ୍ଧୁକ
କଏଦୀ ମୁହଁରୁ ……….
ସେଦିନ ସାୟଂ ଭ୍ରମଣରେ ବାହାରିଥାଏ । ସଂଯୋଗବଶତଃ ଜେଲ୍ ସାହେବଙ୍କ ସହ ଭେଟ ହୋଇଗଲା। ଆମେ ଦିନେ ଖୁବ୍ ଅନ୍ତରଂଗ ବନ୍ଧୁଥିଲୁ;ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ପାଠ ପଢୁଥିଲୁ, ତେଣୁ ଆମ ଭିତରେ ଅନେକ ଆନ୍ତରିକତା ।
ନୂତନ ପିଢିର ଉତ୍ତର ଦାୟିତ୍ୱ
ଚାକିରୀରୁ ଅବସର ନେବା ପରେ ଆପଣା ଉପରେ ଜୀବନଟା କେମିତି ଗୋଟାଏ ବୋଝ ହୋଇଉଠେ । ବର୍ଷେ ହେଲା ଚାକରୀରୁ ଅବସର ନେଲିଣି, ଯେମିତି ଲାଗୁଛି ଏହା ଭିତରେ ଗୋଟାଏ ଯୁଗ ବିତିଗଲାଣି ।