Satya Prakash
ଗଳ୍ପ

ଜୁଳୁକା juluka

ଭଗବାନଙ୍କର ଅଜବ ସୃଷ୍ଟି – ଏ ମଣିଷ। କିଏ ଧୋବ ଫରଫର ଗୋରା ତ କିଏ ପୁଣି ବିଚିକିଟିଆ କଳା। କାହାର ପେଟଟା ଅସ୍ୱାଭାବିକ ଭାବେ ଆଗକୁ ବଢି ଯାଇଛି ତ ପୁଣି କାହାର ଅନ୍ତଃନଳୀ ସହ ଚିପିକି ଯାଇଛି। କିଏ ପୁଚୁକା ଗାଲୁଆ ତ କାହାର ଟିକେ ଖାଲୁଆ, ପୋଷେ ଚାଉଳ ଧରେ। କିଏ ଚନ୍ଦା ମୋଟେ ବାଳ ନାହିଁ ତ ଆଉ କିଏ ଝାମ୍ଫରା ମୁଣ୍ଡିଆ, ରୁମି-ରୁମିକା, ଭାଲୁ-ଭାଲୁକା ।କେହି କେହି ପୁଣି ଗ୍ରହଣ ଖଣ୍ଡିଆ, କେମ୍ଫା, କୁଜା, କଣା, ଜଡ଼ା, କାଲା, ହୁଣ୍ଡା, ହାବା, ଗେବା, ବା ଅନ୍ଧାର କଣା ହୋଇଥା’ନ୍ତି। ଲୀଳାକାରଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯ – ଯେହେତୁ ସୃଷ୍ଟିରେ ବୈଚିତ୍ର ରଚିବା, ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରସ୍ପର ଠାରୁ ଏତେ ଭିନ୍ନ୍ ଯେ,ସହଜରେ ବାରି ହୋଇ ପଡ଼ନ୍ତି।
ଏହି ଭଳି ଗୋଟେ ଚରିତ୍ର -କମ୍ମାପଲ୍ଲୀର ଜୁଳୁକା। ପିଲାଟି ବେଳୁ ସେ ଟିକିଏ ହାବା-ଗେବା। ଆଖିଟା ତା’ର ଧଳା ବୋଲି ଲୋକେ ଜଳୁକା ଡାକନ୍ତି। ପାଠ-ଶାଠ ଦି ଅକ୍ଷର ନାହିଁ। ନିହାତି ମୂର୍ଖଟା। ବୁଦ୍ଧି ଅକଲ ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ, ଯିଏ ଯାହା ବୁଝାଇ ଦେବ ସେୟା। ସେଇଥିରେ ହଁ ଭରେ। ବଡ଼ ହୋଇଗଲାଣି, ହେଲେ ପିଲା ବୁଦ୍ଧି ଛାଡ଼ିନାହିଁ। ଖାଲି ବଲବଲ କରି ଚାହିଁ ରହିଥିବ, ବୋକା ପରି ସବୁ ଦେଖୁଥିବ। ପାଞ୍ଚ ପଦରେ ପଦେ କହେ। ବିଗିଡ଼ି କହିଲେ ହେଁ ହେଁ ହୋଇ ହସୁଥିବ।
ବାପା ଟା ତା’ର ଭାରି ଗଞୋଡ଼। ଗଞାଖୋର।ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କ ଜତ୍ନ କ’ଣ ଜାଣେ ନାହିଁ। ସବୁ ବେଳେ ଗଞ୍ଜା ଟାଣି ଦେଇ ପଶା ଖେଳରେ ମାତିଥାଏ। ଆଗେ ଯାଇ କାମ ଧନ୍ଦା କରୁଥିଲା, ହେଲେ ଜୁଳୁକା ମୂଲ ଲଗିଲାଠୁଁ ଆଉ ହୁଙ୍କୁନି କି ଉଠୁ ନାହିଁ, ଏଠୁ କୁଟା କେରେ ନେଇ ସେଠି ପକାଉ ନାହିଁ। ଭାରି କୋଢିଆ। ଛୁଆଟା ଯାହା ଦି ପଇସା ଆଣୁଛି ସବୁ ଗଞ୍ଜା ଖାଇ ଉଡ଼ାଉଛି। ଜୁଳୁକା ମନା କରୁଥିଲା ବାହା ହେବାକୁ। ଯବରଦସ୍ତି ତା’ ଗଳାରେ ଗୋଟେ ଛନ୍ଦି ଦେଲା। ବୋହୂଟା ବି ଭାରି ନରମା। ଏବେ ଛୁଆ ପିଲା ଗୋଟେ ଯୋଡ଼େ ହେଲେଣି। ଘରେ ମାଆ ସ୍ତ୍ରୀ ଭାରି ବ୍ୟସ୍ତ। ବାପା ତ ଗଞ୍ଜୋଡ଼, ପୁଅ ତ ହାବା, ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ପୁଣି ଦେଖିବେ ନା… ।
ଘରେ ନିତି କଳି, ବାପା ସବୁ ପଇସା ନେଇ ଗଞ୍ଜା ପିଇ ଦିଏ।ଜୁଳୁକାଟା ପୁଣି ବୋକାଟା ସବୁ କାମକୁ ପାରେ ନାହିଁ। କେବଳ କାଠ କାଟିବା ଓ ଚିରିବା ପାଇଁ ସାଥୀ କଟାଳୀମାନେ, ଦୟାକରି, ତା’କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନିଅନ୍ତି। ସେଦିନ ଜୁଳୁକା କାମ କରିବାକୁ- ଦୂର ଗାଁକୁ ଯାଇଥିଲା। ଖାଇ ପିଇ ମଜୁରୀ ତିନି ଶହ। ସାତ ଦିନ ରହିଲା। ଟଙ୍କା ହଜାରେ ଦି ହଜାରେ ଧରି ଆଇଲା। ମାଆ, ସ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ – “ଆମକୁ ଦେ, ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କ ପଢ଼ା ପାଇଁ ଖର୍ଚ୍ଚ ହେବ।” ସେ ନାଇଁ ନାଇଁ ହେଲା। କହିଲା – ବାଆ ମାରିବ”। ବୋଉ ଶିଖେଇ ଦେଲା, କହିଲା –
” ବଡ଼ ପିଲା ହେଲୁଣି, ବାଆ ମାରିବ କ’ଣ କି ବେ? ବୁଦ୍ଧି ଅକଲ ସିନା ଥିଲେ ହେବ? ତୁ କହିବୁ ମୁଁ କାଠ କାଟିବାକୁ ଯାଇଥିନି, ସୁନା ନୋଟିଆଟେ ପାଇଛି। ନୁଚେଇକି ରଖିଛି ମୋତେ ମାଇନେ ମୋଟେ ଦେବିନି। ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ରଖିବି, ତୋତେ ଦେଲେ ତୁ ଗଞ୍ଜା ଖାଇ ଉଡେଇ ଦେଉଛୁ”।
ସେୟା କଲା। ବାପା ପଇସା ମାଗିଲା, ନ ଦେଲାରୁ ମାରି ଗୋଡ଼ାଇଲା। ଜୁଳୁକା ସୁନା ନୋଟିଆ କଥା କହିଲା। ଗଞ୍ଜା ଛାଡ଼ି ଦେଲେ, ନୋଟିଆ ଦେବାକୁ କହିଲା। ବାଆ ଛାଡ଼ି ଦେଲା, ଆଉ ମାଇଲା ନାହିଁ। ଏଣିକି ତେଲା ତେଲି କଲା। କହିଲା -” ଆଣିକି ଦେ, ମୁଁ ବିକିକି ତୋ ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ରଖିବି” । ଜୁଳୁକା ବହରିଲା ନାହିଁ ଦେଖି ଦିନେ ଗଞ୍ଜା ନିଶାରେ ନିସ୍ତୁକ ମାଇଲା। କହିଲା-
ସୁନା ନୋଟିଆଟା ଦେ, ନୋହିଲେ ପିଟି ପିଟି ଜୀବନୁ ମାରିଦେବି। ଯା’ ନୋଟିଆଟା ଧରି ଆସିବୁ, ନହେଲେ ଘରକୁ ଆଉ ଫେରିବୁନି। ”
ମାଆ, ସ୍ତ୍ରୀ କିଟିମିଟି କରି ଚାହିଁଥା’ନ୍ତି ସିନା ହେଲେ ମାଡଗାଳି ଭୟରେ କିଛି କହି ପାରୁ ନଥା’ନ୍ତି କି ପାଟି ଖୋଲୁ ନଥା’ନ୍ତି। ଜୁଳୁକାଟା ଛାନିଆରେ ଘରକୁ ଫେରିଲା ନାହିଁ। ଡରରେ ସ୍କୁଲ ପିଣ୍ଡାରେ ଶୋଇ ପଡିଲା। ମାଆ, ସ୍ତ୍ରୀ କିନ୍ତୁ ରାତି ସାରା ଉଜାଗର ହୋଇ ରହିଲେ। ଭାତ ଘୋଡ଼ା ଘୋଡି ହୋଇ ରହିଲା। ମେଘ ପବନ ରାତି। ବିଜୁଳୀ ଦେଖାଇଣ ଘଡ଼ଘଡି ମାରି,ଭିତ୍ତି ପ୍ରସ୍ତର ଦୋହଲାଇ ଦେଉଥାଏ। ଯୋଗକୁ ଦଶା ଦିଆ ଡିବିରିବତୀଟା ବି ଲିଭି ଗଲା। ମୁହଁକୁ ମୁହଁ ଦିଶୁ ନଥାଏ। ଏକ ଅଜଣା ଆତଙ୍କରେ ଚିତ୍ତ ଶିହରିତ ହେଉଥାଏ। ଲୋମମୂଳ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠୁଥାଏ। ବୋଉ ପିଲାଟା କ’ଣ ଭାବିଲା କେଜାଣି, “ମାଆଲୋ” କହି ଶାଶୁଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ଧରି କାନ୍ଦି ଉଠିଲା….
ସେତେବେଳକୁ ସୁନା ନୋଟିଆଟା କଥା ଗାଁ ସାରା ପ୍ରଘଟ ହୋଇଗଲାଣି। କାହାରି କାହାରି ତା’ ଉପରେ ମଧ୍ୟ – ନଜର। ଜୁଳୁକାଟାକୁ ପଟାଇ ପାଟେଇ ହାତେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥା’ନ୍ତି। ସେଦିନ ଯୋଗକୁ ଦଳେ ଟୋକା ସ୍କୁଲ ପାଖ ବରଗଛ ମୂଳେ ଭୋଜି ଭାତ କରୁଥା’ନ୍ତି। ମଦ ନିଶାରେ ଏକଦମ୍ ଚୁର୍। ଜୁଳୁକାକୁ ଦେଖି ଦି ଖଣ୍ଡ ମାଂସ ଦେଲେ, ଶିଖେଇ ବୁଝେଇ ଫୁଳପାଳ ବଣକୁ ନେଇଗଲେ। ଦୁଇଟା ରଡ଼ ପଛପଟେ ଲୁଚାଇ ଧରିଥା’ନ୍ତି। ତା’କୁ କବଲେଇ ପଚାରିଲେ-“ସୁନା ନୋଟିଆଟା କେଉଁଠି ରଖିଛୁ – କହ? ଆମେ ତୋ ବାଆକୁ କହିବୁନି। ବିକିକି ତୋତେ ଅଧେ ଦେବୁ, ଆଉ ଅଧେ ଆମେ ରଖିବୁ। ଜୁଳୁକା କହିଲା ନାହିଁ କି ମଙ୍ଗିଲା ନାହିଁ। ସେ ହବାଟା, ଯାହା ଯିଏ ଥରେ ବୁଝେଇ ଦେଇଥିବ, ସେୟା ମୁଣ୍ଡରେ ପଶିଥିବ, ତେଣିକି ସତ ହେଉ ବା ମିଛ ହେଉ। କହିଲା -” ମୋ ଛୁଆ ବଡ଼ ହୋଇ ଗଲେ ଖୋଲିବି। କାହାକୁ ଦେବିନି, ଏପରିକି ବାଆକୁ ବି ନୂହେଁ।” ବେଶୀ ଫଟରେଇକି ପଚାରିଲାଠୁଁ ଜୁଳୁକାଟା ଖାଲି ଭେଁ ଭେଁ ହୋଇ ରଡି ଛାଡ଼ିଲା। ହାଉଁ ହାଉଁ ହୋଇ ୟାଡ଼ୁ ସିଆଡୁ କ’ଣ ବକିଲା।
ଏଥର ଟୋକାଙ୍କର କ୍ରୋଧାନଳ ଯାଇ ପଞ୍ଚମ ନକ୍ଷତ୍ରରେ। ଆଉ କିଏ ସମ୍ଭାଳେ? ରାଗିକି ଖପ୍ପା। ଜୋହର୍ ଜବରଦସ୍ତି କଲେ। ଧମକ ଚମକ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ। ଜୁଳୁକା ରାଜି ନହେବାରୁ, ରଡ଼ରେ ଦି’ପାହାର ତା’ ମୁଣ୍ଡକୁ ଦେଲେ। ସେଇଠି ସେ ତଳେ ପଡ଼ିଗଲା। ଦେଖିଲା ବେଳକୁ, ସବୁ ଶେଷ। ଧରା ପଡିଯିବା ଭୟରେ ଅଖା ମୁଣିରେ ପୂରାଇ, ପାଖ ଟ୍ରେନ୍ ଲାଇନରେ ଶୁଆଇ ଦେଲେ। ଟ୍ରେନ ଚାପିଦେଲା। ଘର ଲୋକେ ଖବର ପାଇ ଧାଇଁଲେ। କାନ୍ଦି କୁନ୍ଥି ରହିଲେ। କ୍ରମଶଃ ଦଶାହ ଯାଇ ଏକାଦଶାହ ହେଲା। ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା ଚାଲିଲା। ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା ଦିନ ଜୁଳୁକାର ଆତ୍ମା ହେବ କି କ’ଣ ବା ଗୁପ୍ତ ରହସ୍ୟର ଉନ୍ମୋଚନ ହେଉ, ଜଣ ଜଣ କରି ପାଞ୍ଚ ସାତ ଜଣଙ୍କୁ ସବାର୍ ହେଲା। କହିଲା – “ଏମାନେ ମୋତେ ପିଟିକି ମାରିଦେଲେ। ମୋର ଚେତା ବୁଡ଼ି ଯାଇଥାଏ। ଟ୍ରେନ୍ ଲାଇନରେ ଶୁଆଇଦେଲେ। ଟ୍ରେନ୍ ଆସିଲା,ମୋର ଚେତା ଫେରି ଆସୁଥାଏ। ହେଲେ ବନ୍ଧାବନ୍ଧି ହୋଇଥିବାରୁ, ମୁଁ ହଲି ପାରୁ ନଥାଏ କି ହୁଁଙ୍କି ପାରୁନଥାଏ। ବିକଳରେ ପଛକୁ ହାତ ଠାରି ଡାକିଲି। ହେଲେ କେହି ଭଲା ଶୁଣନ୍ତେ, ହେଲେ କେହି ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ। ବରଂ ଭୂତ ଭୂତ ହୋଇ ସମସ୍ତେ ଡିଆଁ ମାରି ପାର। ମୁଁ ଏକଦମ୍ ଏକଲା ।ଏଥର ଟ୍ରେନ୍ ମୋତେ କାଟି ଦେଲା। ”
ଏଥର ଗାଁ ମିଟିଣି ହେଲା। ଲୋକ ଜମା ହେଲେ। ଖାଲି ହୋ ହୋ କଳରବ ଭିତରେ ଗ୍ରାମ୍ୟ ବୈଠକ ଚାଲିଲା।ଗାଁ ଟୋକାଙ୍କର ପ୍ରଦୁର୍ଭାବ ସିନା ଅଧିକା, ହେଲେ ମିଟିଂରେ ପୁରୁଖାଙ୍କ ଦବଦବ଼୍ଙା ଟିକେ ଅଧିକା। ଆଗେ ପଚାରିଲେ, ଟୋକାଏ ମାନିଲେ ନାହିଁ। ମାଡ ହେଲାଠୁଁ, ସବୁ କହିଲେ ।ଗାଁ’ର ଜଣେ ପୁରୁଖା କହିଲେ –
” କେସ୍ -ବାସ୍ କରି କ’ଣ ହେବ,ଗରୀବ ଲୋକଟା କେଉଁ ଲଢ଼ି ପାରିବ। ଖାଲି ଗାଁର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଯିବ। ଗାଁ କଥା ଗାଁରେ ଚାପି ଦେବା। ଯାହା ହେବା କଥା ତ ହେଲାଣି, ସେ ଆଉ କ’ଣ ଫେରିବ? ବରଂ ଗୋଟେ କାମ କର, ଏମାନେ ଜମି ଦି’ପା’ତା’ ଛୁଆ ନାଁ ରେ କରି ଦିଅନ୍ତୁ।”
ସମସ୍ତେ ରାଜି ହେଲେ,” ହଁ – ହାଁ”-ମାରିଲେ। କେସ୍ ଦିଆ ହେଲା ନାହିଁ। କିଛି ଦିନ ବିତିଗଲା। ତା’ମାଆ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁଣି ନିଶାପ ଡାକିଲେ। ନ୍ୟାୟ ଦରବାର ଚାଲିଲା। ହେଲେ ସେତେବେଳକୁ ଜୋରିମାନା ଫାଙ୍କିବା ବାହାନାରେ, ଦୋଷୀତକ କଲିକତା ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି। ନ୍ୟାୟ ଦରବାର ଅଧା ପନ୍ତାର ହୋଇ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ରହିଗଲା।
ଘରର ଏକମାତ୍ର ରୋଜଗାରକ୍ଷମକୁ ହରାଇ ସମସ୍ତେ ଗୁମ୍ ସୁମ୍। ଖାଲି ପିଲା ଛୁଆ ଗୁଡ଼ାକ ଭୋକରେ ଆଉଟି ପଉଟି ହୋଇ ଡହଳ ବିକଳ ହେଉଥା’ନ୍ତି। ଘରେ ଦିନ ଇଲା କେତେ ହେବ, ଚୂଲି ଚାଉଳ ଜଳି ନାହିଁ। ମାଆ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ଦାଣ୍ଡ ପିଣ୍ଡାରେ ବସି ପଡିଥାଏ। ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ -” ଏମିତି ଗୋଟେ ଅଧେ ଅମୂଳକ ମିଛ କ’ଣ ସବୁ ନାସ୍ କରି ପାରେ? ”
ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରେ – “ମୁଁ ଯା’ଝିଟି ନମରି ବଞ୍ଚିଛି?”

Related posts

ଗାଁରୁ ଫେରୁଛି, ଗାଁ ହଜିଛି ।

satya

ଶତାୟୁ

satya

ରୋଡ଼ ଛାପ ହିରୋ

satya

Leave a Comment

Login

X

Register