ଗାଁ ମାମଲତକାର
ଆମ ଗାଁ ମାମଲତକାର ଟିକେ ଧୋବଧୋବଲିଆ ପଇସା ଚୋର ବାଡ଼ି କଖରୁକୁ ଅନିସା ତା’ର ଟଙ୍କା ଶହେକେ ମୁଣ୍ଡ ବିକ୍ରି ହୁଏ ଅଣ୍ଟା ଚାରିପଟେ ଟଙ୍କା ନଥିଲେ ଗରୀବ ବାପୁଡ଼ା ବୁଡ଼ିକି ମରେ କଳାକୁ
ପ୍ଲାନେଡ଼ ଭିଲେଜ୍
ଯେଉଁଠି ଶତାଂଶ ଅଶି ଭାଗ ଲୋକେ ଅଶିକ୍ଷା, ତିତିକ୍ଷା ଅନ୍ଧକାରେ ରହେ ସେ ଗାଁ ପରିମଳ ନିର୍ମଳ ନ ହେଲେ ଦେଶର ପ୍ରଗତୀ କି ଆଉ ସମ୍ଭବ? ବୁଭୂକ୍ଷା ଜନିତ ହତାଶାରେ ଆମେ ସଢେ
ଶାନ୍ତିର ଠିକଣା
ଅଶାନ୍ତି ଯେ ଆଜି ଘରେ ଘରେ ଶାନ୍ତି ବୋଲିଣ ଅଛି କି କିଛି? ହେଲେ ଶାନ୍ତି ଖୋଜି ଖୋଜି ଅଧେ ଖଣ୍ଡେ ହେଲେଣି ନୟାନ୍ତ କିଏ ଶାନ୍ତି କେଉଁଠି ତା’ଘର ପାଇଛି କି କେହି
ତଣ୍ଡୁଳ ମୁଠେ
ମୋ ଦେଶକୁ ମୁଁ ଭଲପାଏ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଭଲପାଏ । ମୋ ସାହିତ୍ୟକୁ ଭଲପାଏ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାକୁ ଭଲପାଏ । ଯାହାକି ଭାବ ବିନିମୟେ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ମାଧ୍ୟମ ପାଲଟେ । କାହିଁକିନା…………….. ମୋ ଭଲ ପାଇବାର
ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ
ବାପା! ତୁମେ ଯେଣୁ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ ତୁମ କର୍ମ ପ୍ରବଣ ଜୀବନାଦର୍ଶ ମୋ ପାଇଁ ପାଲଟେ ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ ତୁମ ହାତ ଧରି ଚାଲେ କେଯାଏଁ ବାଟ ଶିଖିଛି ତ ତହୁଁ କେତେ ଦୁନିଆରଦାରି
ବାର୍ଷିକୋତ୍ସବ
ମୁଁ ଦିନେ ତୁମ ପରି ଛୋଟ ଥିଲି ଏଇ ଗାଁଆଁରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲି ଆଜି ଅତିଥି ଆସନରେ ବସିଛି ତୁମକୁ ବା ଦୁଇ ପଦ କହୁଛି । କେତେ ଅତୀତ ସ୍ମୃତି ଯୋଡ଼ି ବସେ